Psalmen 109
1 Een psalm van David, voor den opperzangmeester. O God mijns lofs! zwijg niet.
En Psalm Davids, till att föresjunga. Gud, mitt lof, tig icke;
2 Want de mond des goddelozen en de mond des bedrogs zijn tegen mij opengedaan; zij hebben met mij gesproken met een valse tong.
Ty de hafva upplåtit sin ogudaktiga och falska mun emot mig, och tala emot mig med falska tungor.
3 En met hatelijke woorden hebben zij mij omsingeld; ja, zij hebben mij bestreden zonder oorzaak.
Och de tala hätskeliga emot mig allestäds, och strida emot mig utan sak.
4 Voor mijn liefde, staan zij mij tegen; maar ik was steeds in het gebed.
Derföre, att jag älskar dem, äro de emot mig; men jag beder.
5 En zij hebben mij kwaad voor goed opgelegd, en haat voor mijn liefde.
De bevisa mig ondt för godt, och hat för min kärlek.
6 Stel een goddeloze over hem, en de satan sta aan zijn rechterhand.
Sätt ogudaktiga öfver honom, och Satan stånde på hans högra hand.
7 Als hij gericht wordt, zo ga hij schuldig uit, en zijn gebed zij tot zonde.
Den som sig af honom lära låter, hans lefverne vare ogudaktigt, och hans bön vare synd.
8 Dat zijn dagen weinig zijn; een ander neme zijn ambt;
Varde hans dagar få, och hans ämbete tage en annar.
9 Dat zijn kinderen wezen worden, en zijn vrouw weduwe.
Varde hans barn faderlös, och hans hustru enka.
10 En dat zijn kinderen hier en daar omzwerven, en bedelen, en de nooddruft uit hun verwoeste plaatsen zoeken.
Hans barn gånge husvill och tigge, och söke, såsom de der förderfvade äro.
11 Dat de schuldeiser aansla al wat hij heeft, en dat de vreemden zijn arbeid roven.
De ockrare utsuge allt det han hafver, och de främmande bortröfve hans gods.
12 Dat hij niemand hebbe, die weldadigheid over hem uitstrekke, en dat er niemand zij, die zijn wezen genadig zij.
Och ingen bevise honom godt, och ingen förbarme sig öfver hans faderlösa.
13 Dat zijn nakomelingen uitgeroeid worden; hun naam worde uitgedelgd in het andere geslacht.
Hans efterkommande varde utrotade; deras namn varde i androm led utplånad.
14 De ongerechtigheid zijner vaderen worde gedacht bij den HEERE, en de zonde zijner moeder worde niet uitgedelgd.
På hans fäders missgerning varde tänkt för Herranom, och hans moders synd varde intet utplånad.
15 Dat zij gedurig voor den HEERE zijn; en Hij roeie hun gedachtenis uit van de aarde.
Herren låte dem aldrig komma utu sin ögnasyn, och deras åminnelse varde utrotad på jordene;
16 Omdat hij niet gedacht heeft weldadigheid te doen, maar heeft den ellendigen en den nooddruftigen man vervolgd, en den verslagene van hart, om hem te doden.
Derföre att han så platt ingen barmhertighet hade; utan förföljde den elända och fattiga, och den bedröfvada, till att dräpa honom.
17 Dewijl hij den vloek heeft liefgehad, dat die hem overkome, en geen lust gehad heeft tot den zegen, zo zij die verre van hem.
Och han ville hafva förbannelse, den skall ock komma honom; han ville icke välsignelse, så skall hon ock vara långt ifrå honom.
18 En hij zij bekleed met den vloek, als met zijn kleed, en dat die ga tot in het binnenste van hem als het water, en als de olie in zijn beenderen.
Och han drog förbannelse uppå sig, såsom sina skjorto; och hon är ingången i hans inelfver, såsom vatten, och såsom olja uti hans ben.
19 Die zij hem als een kleed, waarmede hij zich bedekt, en tot een gordel, waarmede hij zich steeds omgordt.
Hon varde honom såsom en klädnad, den han uppå sig hafver, och såsom ett bälte, der han allestädes omgjordar sig med.
20 Dit zij het werkloon mijner tegenstanders van den HEERE, en dergenen, die kwaad spreken tegen mijn ziel.
Alltså ske dem af Herranom, som mig emot äro, och tala ondt emot mina själ.
21 Maar Gij, o HEERE Heere! maak het met mij om Uws Naams wil; dewijl Uw goedertierenheid goed is, verlos mij.
Men du, Herre, Herre, var du med mig för ditt Namns skull; ty din nåd är min tröst, fräls mig.
22 Want ik ben ellendig en nooddruftig, en mijn hart is in het binnenste van mij doorwond.
Ty jag är fattig och elände; mitt hjerta är bedröfvadt i mig.
23 Ik ga heen gelijk een schaduw, wanneer zij zich neigt; ik worde omgedreven als een sprinkhaan.
Jag går bort såsom en skugge, den fördrifven varder, och varder förjagad såsom gräshoppor.
24 Mijn knieen struikelen van vasten, en mijn vlees is vermagerd, zodat er geen vet aan is.
Min knä äro svage af fasto, och mitt kött är magert, och hafver ingen fetma.
25 Nog ben ik hun een smaad; als zij mij zien, zo schudden zij hun hoofd.
Och jag måste vara deras begabberi; när de se mig, rista de sitt hufvud.
26 Help mij, HEERE, mijn God! verlos mij naar Uw goedertierenheid.
Gör mig bistånd, Herre, min Gud; hjelp mig efter dina nåd;
27 Opdat zij weten, dat dit Uw hand is, dat Gij het, HEERE! gedaan hebt.
Att de måga förnimma, att det är din hand; att du, Herre, detta gör.
28 Laat hen vloeken, maar zegen Gij; laat hen zich opmaken, maar dat zij beschaamd worden; doch dat zich Uw knecht verblijde.
Förbanna de, så välsigna du; sätta de sig emot mig, så varde de till skam; men din tjenare glädje sig.
29 Laat mijn tegenstanders met schande bekleed worden, en dat zij met hun beschaamdheid zich bedekken, als met een mantel.
Mine motståndare varde med försmädelse beklädde, och varde med sine skam öfvertäckte, såsom med en kjortel.
30 Ik zal den HEERE met mijn mond zeer loven, en in het midden van velen zal ik Hem prijzen.
Jag vill mycket tacka Herranom med min mun, och lofva honom ibland många.
31 Want Hij zal den nooddruftige ter rechterhand staan, om hem te verlossen van degenen, die zijn ziel veroordelen.
Ty han står dem fattiga på högra handene, att han skall hjelpa honom ifrå dem som hans lif fördöma.
