Psalmen 104

1 Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.

Lobe den HERRN, meine Seele! O HERR, mein Gott, wie bist du so groß! In Erhabenheit und Pracht bist du gekleidet,

2 Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.

du, der in Licht sich hüllt wie in ein Gewand, der den Himmel ausspannt wie ein Zeltdach,

3 Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.

der die Balken seines Palastes im Wasser festlegt, der Wolken macht zu seinem Wagen, einherfährt auf den Flügeln des Windes;

4 Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.

der Winde zu seinen Boten bestellt, zu seinen Dienern lohendes Feuer.

5 Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.

Er hat die Erde gegründet auf ihre Pfeiler, so daß sie in alle Ewigkeit nicht wankt.

6 Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.

Mit der Urflut gleich einem Kleide bedecktest du sie: bis über die Berge standen die Wasser;

7 Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.

doch vor deinem Schelten flohen sie, vor der Stimme deines Donners wichen sie angstvoll zurück.

8 De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.

Da stiegen die Berge empor, und die Täler senkten sich an den Ort, den du ihnen verordnet.

9 Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.

Eine Grenze hast du gesetzt, die sie nicht überschreiten: sie dürfen die Erde nicht nochmals bedecken.

10 Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.

Quellen läßt er den Bächen zugehn: zwischen den Bergen rieseln sie dahin;

11 Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.

sie tränken alles Getier des Feldes, die Wildesel löschen ihren Durst;

12 Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.

an ihnen wohnen die Vögel des Himmels, lassen ihr Lied aus den Zweigen erschallen.

13 Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.

Er tränkt die Berge aus seinem Himmelspalast: vom Segen deines Schaffens wird die Erde satt.

14 Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.

Gras läßt er sprossen für das Vieh und Pflanzen für den Bedarf der Menschen, um Brotkorn aus der Erde hervorgehn zu lassen und Wein, der des Menschen Herz erfreut;

15 En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.

um jedes Antlitz erglänzen zu lassen vom Öl und durch Brot das Herz des Menschen zu stärken.

16 De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;

Es trinken sich satt die Bäume des HERRN, die Zedern des Libanons, die er gepflanzt,

17 Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.

woselbst die Vögel ihre Nester bauen, der Storch, der Zypressen zur Wohnung wählt.

18 De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.

Die hohen Berge gehören den Gemsen, die Felsen sind der Klippdachse Zuflucht.

19 Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.

Er hat den Mond gemacht zur Bestimmung der Zeiten, die Sonne, die ihren Niedergang kennt.

20 Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:

Läßt du Finsternis entstehn, so wird es Nacht, da regt sich alles Getier des Waldes:

21 De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.

die jungen Löwen brüllen nach Raub, indem sie von Gott ihre Nahrung fordern.

22 De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.

Geht die Sonne auf, so ziehn sie sich zurück und kauern in ihren Höhlen;

23 De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.

dann geht der Mensch hinaus an seine Arbeit und an sein Tagwerk bis zum Abend.

24 Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.

Wie sind deiner Werke so viele, o HERR! Du hast sie alle mit Weisheit geschaffen, voll ist die Erde von deinen Geschöpfen.

25 Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.

Da ist das Meer, so groß und weit nach allen Seiten: drin wimmelt es ohne Zahl von Tieren klein und groß.

26 Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.

Dort fahren die Schiffe einher; da ist der Walfisch, den du geschaffen, darin sich zu tummeln.

27 Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.

Sie alle schauen aus zu dir hin, daß du Speise ihnen gebest zu seiner Zeit;

28 Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.

gibst du sie ihnen, so lesen sie auf; tust deine Hand du auf, so werden sie satt des Guten;

29 Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.

doch verbirgst du dein Angesicht, so befällt sie Schrecken; nimmst du weg ihren Odem, so sterben sie und kehren zurück zum Staub, woher sie gekommen.

30 Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.

Läßt du ausgehn deinen Odem, so werden sie geschaffen, und so erneust du das Antlitz der Erde.

31 De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.

Ewig bleibe die Ehre des HERRN bestehn, es freue der HERR sich seiner Werke!

32 Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.

Blickt er die Erde an, so erbebt sie; rührt er die Berge an, so stehn sie in Rauch.

33 Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.

Singen will ich dem HERRN mein Leben lang, will spielen meinem Gott, solange ich bin.

34 Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.

Möge mein Sinnen ihm wohlgefällig sein: ich will meine Freude haben am HERRN!

35 De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!

Möchten die Sünder verschwinden vom Erdboden und die Gottlosen nicht mehr sein! – Lobe den HERRN, meine Seele! Halleluja!