Spreuken 1
1 De spreuken van Salomo, den zoon van David, den koning van Israel,
Detta är Salomos Ordspråk, Davids sons, Israels Konungs;
2 Om wijsheid en tucht te weten; om te verstaan redenen des verstands;
Till att deraf lära vishet och tukt;
3 Om aan te nemen onderwijs van goed verstand, gerechtigheid, en recht, en billijkheden;
Förstånd, klokhet, rättfärdighet, dom och fromhet;
4 Om den slechten kloekzinnigheid te geven, den jongeling wetenschap en bedachtzaamheid.
Att de fåkunnige måga varda vise, och de ynglingar förnuftige och försigtige.
5 Die wijs is, zal horen, en zal in lere toenemen; en die verstandig is, zal wijzen raad bekomen.
Den der vis är, han hörer till, och förbättrar sig; och den der förståndig är, han tager vid råd;
6 Om te verstaan een spreuk en de uitlegging, de woorden der wijzen en hun raadselen.
Att han skall förstå ordspråk, och deras uttydelse; de visas läro, och deras gåtor.
7 De vrees des HEEREN is het beginsel der wetenschap; de dwazen verachten wijsheid en tucht.
Herrans fruktan är begynnelsen till att lära; de galna förakta vishet och tuktan.
8 Mijn zoon! hoor de tucht uws vaders, en verlaat de leer uwer moeder niet;
Min son, hör dins faders tuktan, och förlåt icke dine moders bud;
9 Want zij zullen uw hoofd een aangenaam toevoegsel zijn, en ketenen aan uw hals.
Ty detta är dino hufvude en skön prydning, och en kedja om din hals.
10 Mijn zoon! indien de zondaars u aanlokken, bewillig niet;
Min son, om skalkar locka dig, så följ icke;
11 Indien zij zeggen: Ga met ons, laat ons loeren op bloed, ons versteken tegen den onschuldige, zonder oorzaak;
Om de säga: Gack med oss, vi vilje vakta efter blod, och gildra för den oskyldiga utan sak;
12 Laat ons hen levend verslinden, als het graf; ja, geheel en al, gelijk die in den kuil nederdalen; (Sheol h7585)
Vi vilje dem uppsluka lefvande, såsom helvetet; och de fromma, såsom dem der neder i grafvena fara; (Sheol h7585)
13 Alle kostelijk goed zullen wij vinden, onze huizen zullen wij met roof vullen.
Vi vilje finna stora ägodelar; vi vilje fylla vår hus med rof;
14 Gij zult uw lot midden onder ons werpen; wij zullen allen een buidel hebben.
Vågat med oss; en pung skall vara allas våras.
15 Mijn zoon! wandel niet met hen op den weg; weer uw voet van hun pad.
Min son, vandra intet den vägen med dem; vakta din fot för deras stig.
16 Want hun voeten lopen ten boze; en zij haasten zich om bloed te storten.
Ty deras fötter löpa till det ondt är, och skynda sig till att utgjuta blod.
17 Zekerlijk, het net wordt tevergeefs gespreid voor de ogen van allerlei gevogelte;
Ty det är fåfängt utkasta nät för foglarnas ögon;
18 En deze loeren op hun eigen bloed, en versteken zich tegen hun zielen.
Och vakta de sjelfve efter hvarsannars blod; och den ene står efter den andras lif.
19 Zo zijn de paden van een iegelijk, die gierigheid pleegt; zij zal de ziel van haar meester vangen.
Alltså göra alle girige, att den ene tager dem andra lifvet bort.
20 De opperste Wijsheid roept overluid daar buiten; Zij verheft haar stem op de straten.
Visheten klagar ute, och låter höra sig på gatomen.
21 Zij roept in het voorste der woelingen; aan de deuren der poorten spreekt Zij Haar redenen in de stad;
Hon ropar i partomen ut för folket; hon talar sin ord i stadenom:
22 Gij slechten! hoe lang zult gij de slechtigheid beminnen, en de spotters voor zich de spotternij begeren, en de zotten wetenschap haten?
Huru länge viljen I, fåkunnige, fåkunnige vara; och de bespottare lust hafva till gabberi, och de galne hata lärdom?
23 Keert u tot Mijn bestraffing; ziet, Ik zal Mijn Geest ulieden overvloediglijk uitstorten; Ik zal Mijn woorden u bekend maken.
Vänder eder till mitt straff; si, jag vill utsäga eder min anda, och göra eder min ord kunnig.
24 Dewijl Ik geroepen heb, en gijlieden geweigerd hebt; Mijn hand uitgestrekt heb, en er niemand was, die opmerkte;
Efter jag nu kallar, och I neken det; jag räcker mina hand ut, och ingen aktar dertill;
25 En gij al Mijn raad verworpen, en Mijn bestraffing niet gewild hebt;
Och I låten fara all min råd, och viljen icke mitt straff;
26 Zo zal Ik ook in ulieder verderf lachen; Ik zal spotten, wanneer uw vreze komt.
Så vill jag ock le åt edro ofärd, och begabba eder, när det kommer som I frukten;
27 Wanneer uw vreze komt gelijk een verwoesting, en uw verderf aankomt als een wervelwind; wanneer u benauwdheid en angst overkomt;
När öfver eder kommer, såsom en storm, det I frukten, och edor ofärd såsom ett väder; när öfver eder kommer ångest och nöd.
28 Dan zullen zij tot Mij roepen, maar Ik zal niet antwoorden; zij zullen Mij vroeg zoeken, maar zullen Mij niet vinden;
Då skola de åkalla mig, men jag skall intet svara; de skola bittida söka mig, och intet finna;
29 Daarom, dat zij de wetenschap gehaat hebben, en de vreze des HEEREN niet hebben verkoren.
Derföre, att de hatade lärdom, och ville icke hafva Herrans fruktan;
30 Zij hebben in Mijn raad niet bewilligd; al Mijn bestraffingen hebben zij versmaad;
Ville icke mitt råd, och lastade all min straff.
31 Zo zullen zij eten van de vrucht van hun weg, en zich verzadigen met hun raadslagen.
Så skola de äta af sins väsendes frukt, och af sin råd mätte varda;
32 Want de afkering der slechten zal hen doden, en de voorspoed der zotten zal hen verderven.
Att de fåkunnigas luste dräper dem, och de galnas lycka förgör dem.
33 Maar die naar Mij hoort, zal zeker wonen, en hij zal gerust zijn van de vreze des kwaads.
Men den mig hörer, han skall säker blifva, och nog hafva, och för intet ondt frukta.
