Spreuken 7
1 Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.
Min son, behåll min ord, och göm min bud när dig.
2 Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.
Behåll min bud, så får du lefva, och min lag såsom din ögnasten.
3 Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.
Bind dem på din finger, skrif dem pådins hjertas taflo.
4 Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;
Säg till vishetena: Du äst min syster, och kalla klokhetena dina fränko;
5 Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.
Att du bevarad varder för en främmande qvinno, för ens annars, som slät ord gifver.
6 Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;
Ty i fenstret på mitt hus såg jag ut genom gallret;
7 En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;
Och såg ibland de fåkunniga, och vardt varse ibland barn en galen yngling.
8 Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.
Den gick på gatone utmed ett hörn, och trädde in uppå vägen åt hennes hus;
9 In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;
I skymningene, om aftonen af dagenom, då det natt vardt, och mörkt var;
10 En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;
Och si, der mötte honom en qvinna, i skökoklädnad, listig;
11 Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;
Vildsinnad och ostyrig, så att hennes fötter icke kunde blifva i sitt hus;
12 Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;
Nu är hon ute, nu på gatone, och vaktar vid all hörn.
13 En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:
Hon tog honom fatt, och kysste honom utan skam, och sade till honom:
14 Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;
Jag hafver i dag betalat tackoffer för mig, och mitt löfte.
15 Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.
Derföre är jag utgången till att möta dig, till att söka ditt ansigte bittida, och hafver funnit dig.
16 Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;
Jag hafver skönliga tillpyntat min säng, med brokot täcken utur Egypten;
17 Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;
Jag hafver bestänkt min sängekammar med myrrham, aloes och kanel.
18 Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.
Kom, låt oss bola allt intill morgonen, och låt oss älskog sköta.
19 Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;
Ty mannen är icke hemma; han är bortfaren långväga.
20 Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.
Han hafver tagit penningasäcken med sig; han skall först hemkomma till högtidsdagen.
21 Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.
Hon talade för honom med mång ord, och fick honom in med sin släta mun.
22 Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.
Han går straxt in med henne, såsom en oxe till att slagtas ledd varder, och såsom till en fjetter, der man de dårar med näpser;
23 Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.
Tilldess hon med enom pil skjuter honom igenom lefrena, och såsom en fogel skyndar sig till snarona, och vet icke att det gäller honom om lifvet.
24 Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.
Så hörer mig nu, min barn, och märker uppå mins muns tal.
25 Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.
Låt ditt hjerta icke vika in uppå hennes väg, och låt icke förföra dig in uppå hennes stigar.
26 Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.
Ty hon hafver många sargat och fällt, och allehanda mägtige äro dräpne af henne.
