Spreuken 7
1 Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.
Сине, чувај речи моје, и заповести моје сахрани код себе.
2 Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.
Чувај заповести моје и бићеш жив, и науку моју као зеницу очију својих.
3 Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.
Привежи их себи на прсте, напиши их на плочи срца свог.
4 Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;
Реци мудрости: Сестра си ми; и пријатељицом зови разборитост,
5 Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.
Да би те чувала од жене туђе, од туђинке, која ласка речима.
6 Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;
Јер с прозора дома свог кроз решетку гледах,
7 En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;
И видех међу лудима, опазих међу децом безумног младића,
8 Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.
Који иђаше улицом покрај угла њеног, и корачаше путем ка кући њеној,
9 In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;
У сумрак, увече, кад се уноћа и смрче;
10 En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;
А гле, срете га жена у оделу курвинском и лукавог срца,
11 Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;
Плаха и пуста, којој ноге не могу стајати код куће,
12 Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;
Сад на пољу, сад на улици, код сваког угла вребаше.
13 En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:
И ухвати га, и пољуби га, и безобразно рече му:
14 Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;
Имам жртве захвалне, данас изврших завете своје;
15 Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.
Зато ти изиђох на сусрет да те тражим, и нађох те.
16 Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;
Настрла сам одар свој покривачем везеним и простиркама мисирским.
17 Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;
Окадила сам постељу своју смирном, алојом и циметом.
18 Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.
Хајде да се опијамо љубављу до зоре, да се веселимо миловањем.
19 Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;
Јер ми муж није код куће, отишао је на пут далеки,
20 Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.
Узео је са собом тоболац новчани, вратиће се кући у одређени дан.
21 Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.
Наврати га многим речима, глатким уснама одвуче га.
22 Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.
Отиде за њом одмах као што во иде на клање и као безумник у путо да буде каран,
23 Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.
Докле му стрела не пробије јетру, као што птица лети у замку не знајући да јој је о живот.
24 Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.
Зато дакле, децо, послушајте ме, и пазите на речи уста мојих.
25 Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.
Немој да застрањује срце твоје не путеве њене, немој лутати по стазама њеним.
26 Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.
Јер је многе ранила и оборила, и много је оних које је све побила.
