Klaagliederen 5
1 Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Kia mahara, e Ihowa, ki te mea kua pa nei ki a matou: tirohia mai, kia kite ai koe i to matou ingoa kino.
2 Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Kua riro to matou wahi tupu i nga tangata ke, o matou whare i nga tautangata.
3 Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
He pani matou, kahore he matua, ko o matou whaea ano he pouaru.
4 Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Na te moni i inu wai ai matou; ko a matou wahie he mea hoko.
5 Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
Kei runga kei o matou kaki o matou kaiwhai: e mauiui ana matou, kahore he tanga manawa mo matou.
6 Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
Kua hoatu e matou te ringa ki nga Ihipiana, ki nga Ahiriana, kia makona ai matou i te taro.
7 Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
I hara o matou matua, a kua kore; a kua whakawaha e matou o ratou he.
8 Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Ko nga pononga o matou rangatira: kahore he kaiwhakaora mo matou i o ratou ringa.
9 Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
E tata mate matou ka whiwhi ai i te taro, i te hoari hoki o te koraha.
10 Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Mangu ana o matou kiri ano he oumu, i te wera ngau kino o te hemokai.
11 Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
Taea ana e ratou nga wahine o Hiona, nga wahine i nga pa o Hura.
12 De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
Ko nga rangatira, taronatia ake e to ratou ringa; kihai nga kanohi o nga kaumatua i whakahonoretia.
13 Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Ko nga taitama kei te waha i te huri, hinga ana nga tamariki i te pikaunga wahie.
14 De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Ko nga kaumatua i nga kuwaha kua kore, me te waiata hoki a nga taitama.
15 De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Kua mutu te koa o o matou ngakau, kua puta ke ta matou kanikani hei uhunga.
16 De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Kua taka te karauna o to matou mahunga; aue, te mate mo matou! kua hara hoki matou.
17 Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Na reira whakaruhi noa iho o matou ngakau; na enei mea pouriuri ana o matou kanohi.
18 Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
Na te maunga hoki o Hiona kua ururuatia nei, e haereerea nei e nga pokiha.
19 Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Pumau tonu koe, ake ake, e Ihowa; ko tou torona kei tera whakatupuranga, kei tera whakatupuranga.
20 Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
He aha koe i wareware tonu ai ki a matou? he aha koe i whakarere ai i a matou, a roa noa iho nga ra?
21 HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Whakatahuritia atu matou ki a koe, e Ihowa, a ka tahuri matou: whakahoutia o matou ra, kia rite ki o mua.
22 Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
Otiia kua tino whakakahore rawa koe ki a matou, e tino nui ana tou riri ki a matou.
