Job 7
1 Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?
Не определено ли человеку время на земле, и дни его не то же ли, что дни наемника?
2 Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;
Как раб жаждет тени, и как наемник ждет окончания работы своей,
3 Alzo zijn mij maanden der ijdelheid ten erve geworden, en nachten der moeite zijn mij voorbereid.
так я получил в удел месяцы суетные, и ночи горестные отчислены мне.
4 Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd.
Когда ложусь, то говорю: “когда-то встану?”, а вечер длится, и я ворочаюсь досыта до самого рассвета.
5 Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.
Тело мое одето червями и пыльными струпами; кожа моя лопается и гноится.
6 Mijn dagen zijn lichter geweest dan een weversspoel, en zijn vergaan zonder verwachting.
Дни мои бегут скорее челнока и кончаются без надежды.
7 Gedenk, dat mijn leven een wind is; mijn oog zal niet wederkomen, om het goede te zien.
Вспомни, что жизнь моя дуновение, что око мое не возвратится видеть доброе.
8 Het oog desgenen, die mij nu ziet, zal mij niet zien; uw ogen zullen op mij zijn; maar ik zal niet meer zijn.
Не увидит меня око видевшего меня; очи Твои на меня, - и нет меня.
9 Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen. (Sheol h7585)
Редеет облако и уходит; так нисшедший в преисподнюю не выйдет, (Sheol h7585)
10 Hij zal niet meer wederkeren tot zijn huis, en zijn plaats zal hem niet meer kennen.
не возвратится более в дом свой, и место его не будет уже знать его.
11 Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.
Не буду же я удерживать уст моих; буду говорить в стеснении духа моего; буду жаловаться в горести души моей.
12 Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet?
Разве я море или морское чудовище, что Ты поставил надо мною стражу?
13 Wanneer ik zeg: Mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht wat wegnemen;
Когда подумаю: утешит меня постель моя, унесет горесть мою ложе мое,
14 Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;
ты страшишь меня снами и видениями пугаешь меня;
15 Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.
и душа моя желает лучше прекращения дыхания, лучше смерти, нежели сбережения костей моих.
16 Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.
Опротивела мне жизнь. Не вечно жить мне. Отступи от меня, ибо дни мои суета.
17 Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?
Что такое человек, что Ты столько ценишь его и обращаешь на него внимание Твое,
18 En dat Gij hem bezoekt in elken morgenstond; dat Gij hem in elken ogenblik beproeft?
посещаешь его каждое утро, каждое мгновение испытываешь его?
19 Hoe lang keert Gij U niet af van mij, en laat niet van mij af, totdat ik mijn speeksel inzwelge?
Доколе же Ты не оставишь, доколе не отойдешь от меня, доколе не дашь мне проглотить слюну мою?
20 Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij?
Если я согрешил, то что я сделаю Тебе, страж человеков! Зачем Ты поставил меня противником Себе, так что я стал самому себе в тягость?
21 En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.
И зачем бы не простить мне греха и не снять с меня беззакония моего? ибо, вот, я лягу в прахе; завтра поищешь меня, и меня нет.
