Job 6
1 Maar Job antwoordde en zeide:
Job svarade, och sade:
2 Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!
När man voge min jämmer, och lade allt mitt lidande på ena våg,
3 Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeen; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.
Så skulle det vara svårare, än sanden i hafvet; derföre är förgäfves hvad jag säger.
4 Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.
Förty dens Allsmägtigas pilar stå i mig, hvilkens grymhet utsuper allan min anda; och Guds förskräckelse äro ställd uppå mig.
5 Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?
Icke ropar vildåsnen, när han hafver gräs; ej heller oxen, då han hafver foder.
6 Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte des dooiers?
Kan man ock äta det som osaltadt är? Eller månn någor vilja smaka det hvita om äggeblomman?
7 Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.
Der min själ tillförene vämjade vid, det är nu min mat för värks skull.
8 Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;
O! att min bön måtte ske, och Gud gåfve mig det jag förhoppas;
9 En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!
Att Gud toge till att sönderslå mig, och låte sina hand sönderkrossa mig;
10 Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.
Så hade jag ändå tröst, och ville bedja i minom sjukdom, att han icke skonade mig; jag hafver dock icke nekat dens Heligas tal.
11 Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?
Hvad är min kraft, att jag skulle kunna härda ut? Och hvad är min ändalykt, att min själ skulle vara tålig?
12 Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?
Min kraft är dock icke af sten, ej är heller mitt kött af koppar.
13 Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?
Hafver jag dock ingenstäds hjelp; och ingen ting vill gå fram med mig.
14 Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.
Den der icke bevisar sinom nästa barmhertighet, han öfvergifver dens Allsmägtigas fruktan.
15 Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;
Mine bröder gå förakteliga framom mig, såsom en bäck; såsom en ström framom flyter.
16 Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.
Dock de som rädas för rimfrostet, öfver dem varder fallandes snö.
17 Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.
Den tid hetten tvingar dem, skola de försmäkta; och när det hett blifver, skola de förgås utaf sitt rum.
18 De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.
Deras väg går afsides bort; de vandra der intet vägadt är, och förgås.
19 De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.
De se uppå Thema vägar; på rika Arabiens stigar akta de.
20 Zij worden beschaamd, omdat elkeen vertrouwde; als zij daartoe komen, zo worden zij schaamrood.
Men de skola komma på skam, då det är aldrasäkrast; och skola skämma sig, då de deruppå komne äro.
21 Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.
Ty I ären nu komne till mig; och medan I sen jämmer, frukten I eder.
22 Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?
Hafver jag ock sagt: Bärer hit, och skänker mig af edro förmågo?
23 Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?
Och hjelper mig utu fiendans hand? Och förlosser mig utu tyranners händer?
24 Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.
Lärer mig, jag vill tiga; och det jag icke vet, det underviser mig.
25 O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?
Hvi straffen I rättfärdigt tal? Hvilken är ibland eder, som det straffa kan?
26 Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?
I sätten samman ord, allenast till att straffa, och gören med ordom ett förtvifladt mod.
27 Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.
I öfverfallen en fattigan faderlösan, och rycken edar nästa upp med rötter.
28 Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor ulieder aangezicht zijn, of ik liege.
Dock, medan I hafven begynt, ser uppå mig, om jag varder beslagen med någon lögn för eder.
29 Keert toch weder, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weder; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.
Svarer hvad som rätt är; min svar skola väl blifva rätt.
30 Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?
Hvad gäller, min tunga hafver icke orätt, och min mun föregifver icke ondt.
