Job 41
1 Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
Ziehst du das Krokodil mit der Angel heraus, legst du ihm einen Zaum ins Maul?
2 Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
Kannst du einen Ring an seine Nase legen und einen Haken durch seine Kinnbacken stoßen?
3 Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
Wird es dich lange bitten oder dir Zärtlichkeiten sagen?
4 Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
Wird es einen Bund mit dir schließen, daß du es zum ewigen Knechte machest?
5 Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
Kannst du mit ihm spielen wie mit einem Vögelein, oder es anbinden für deine Mädchen?
6 Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
Verkaufen es die Genossen untereinander, oder teilen es die Händler unter sich?
7 Zult gij zijn huid met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
Kannst du seine Haut mit Pfeilen spicken und mit Fischerhaken seinen Kopf?
8 Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
Lege deine Hand daran. Du wirst des Kampfes nicht vergessen, wirst es nicht zum zweitenmal tun!
9 Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
Siehe, die Hoffnung auf dasselbe wird getäuscht; fällt man nicht schon bei seinem Anblick dahin?
10 Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
Niemand ist so kühn, daß er es reizen möchte; wer kann aber vor Mir bestehen?
11 Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
Wer ist mir zuvorgekommen, daß ich es ihm vergelte? Unter dem ganzen Himmel ist alles mein!
12 Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
Ich will von seinen Gliedern nicht schweigen, sondern reden von seiner großen und schönen Gestalt.
13 Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
Wer entblößt es von seinem Schuppenpanzer und greift ihm in sein doppeltes Gebiß?
14 Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
Wer öffnet die Türen seines Rachens? Seine Zähne verbreiten Schrecken.
15 Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
Prächtig sind seine starken Schilder, fest zusammengeschlossen und versiegelt;
16 Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
einer fügt sich an den andern, daß kein Luftzug dazwischen kommt;
17 Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
sie hängen fest zusammen, sind geschlossen und trennen sich nicht.
18 Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
Sein Niesen strahlt wie Licht, und seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.
19 Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
Aus seinem Rachen schießen Fackeln, Feuerfunken entsprühen ihm.
20 Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.
Dampf geht auf von seinen Nüstern, und der Sumpf wird wie ein siedender Topf.
21 Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
Sein Atem facht Kohlen an, eine Flamme schießt aus seinem Munde.
22 In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
Stärke wohnt auf seinem Nacken und Schrecken zieht vor ihm her.
23 De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
Die Wampen seines Fleisches sitzen fest wie angegossen und bewegen sich nicht.
24 Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
Sein Herz ist hart wie Stein und so fest wie der untere Mühlstein.
25 Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
Die Helden erbeben, wenn es auffährt; vor Zittern geht ihr Bogen fehl.
26 Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
Greift man es mit dem Schwerte an, so haftet dieses nicht, kein Speer, kein Wurfspieß und kein Pfeil.
27 Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
Es achtet Eisen für einen Strohhalm, und Erz für faules Holz.
28 De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
Kein Pfeil vermag es in die Flucht zu schlagen, und Schleudersteine fallen wie Spreu von ihm ab.
29 De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
Es achtet die Keule für einen Halm und verlacht das Sausen der Spieße.
30 Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
Unter ihm sind spitze Scherben, es zieht wie ein Dreschschlitten über den Schlamm dahin.
31 Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
Es macht die Tiefe sieden wie einen Kessel, macht das Meer zu einem Salbentopf.
32 Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
Hinter ihm her leuchtet der Pfad, es macht die Flut den Silberhaaren gleich.
33 Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
Auf Erden ist nicht seinesgleichen; es ist gemacht, um ohne Furcht zu sein.
34 Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
Es schaut alle Hohen [furchtlos] an, es ist ein König über alle Stolzen.
