Job 4
1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Éliphaz de Théman prit la parole et dit:
2 Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?
3 Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,
4 Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.
5 Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
Et maintenant qu’il s’agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!
6 Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
Ta crainte de Dieu n’est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n’est-ce pas ton intégrité?
7 Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Cherche dans ton souvenir: quel est l’innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?
8 Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
Pour moi, je l’ai vu, ceux qui labourent l’iniquité Et qui sèment l’injustice en moissonnent les fruits;
9 Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,
10 De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;
11 De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.
12 Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
Une parole est arrivée furtivement jusqu’à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.
13 Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,
14 Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
Je fus saisi de frayeur et d’épouvante, Et tous mes os tremblèrent.
15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
Un esprit passa près de moi… Tous mes cheveux se hérissèrent…
16 Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Une figure d’un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j’entendis une voix qui murmurait doucement:
17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
L’homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l’a fait?
18 Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
Si Dieu n’a pas confiance en ses serviteurs, S’il trouve de la folie chez ses anges,
19 Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d’argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!
20 Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n’y prend garde;
21 Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n’ont pas acquis la sagesse.
