Job 39
1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?
Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?
2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?
Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,
3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?
Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?
4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.
Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.
5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?
Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,
6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.
Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?
7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.
Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.
8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.
Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.
9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?
Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?
10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?
Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?
11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?
Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?
12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?
Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?
13 Zijn an u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?
Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?
14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.
Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,
15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?
Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.
16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.
Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.
17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.
Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.
18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.
Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.
19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?
Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?
20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.
Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.
21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.
Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.
22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.
Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.
23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.
Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,
24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.
Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.
25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.
Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.
26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?
Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?
27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?
Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?
28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.
Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.
29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.
No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.
30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.
Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.
