Job 39

1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?

Tiedätkö sinä vuorikauristen poikimisajat, valvotko peurojen synnytyskipuja?

2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

Lasketko, milloin niiden kuukaudet täyttyvät, ja tiedätkö ajan, milloin ne poikivat?

3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?

Ne painautuvat maahan, saavat ilmoille sikiönsä ja vapautuvat synnytystuskistaan.

4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.

Niiden vasikat vahvistuvat, kasvavat kedolla; ne lähtevät tiehensä eivätkä enää palaja.

5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

Kuka on laskenut villiaasin vapaaksi, kuka irroittanut metsäaasin siteet,

6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.

sen, jolle minä annoin aavikon asunnoksi ja suola-aron asuinsijaksi?

7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.

Se nauraa kaupungin kohinalle, ajajan huutoa se ei kuule;

8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.

se tähystelee vuorilta laiduntansa ja etsii kaikkea vihantaa.

9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?

Taipuuko villihärkä sinua palvelemaan, ja yöpyykö se sinun seimesi ääreen?

10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

Voitko ohjaksilla pakottaa villihärän vaolle, tahi äestääkö se laaksonpohjia sinua seuraten?

11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?

Voitko siihen luottaa, siksi että sen voima on suuri, voitko jättää sen haltuun työsi hedelmät?

12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?

Voitko uskoa, että se palajaa ja kokoaa viljasi sinun puimatantereellesi?

13 Zijn an u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?

Kamelikurjen siipi lepattaa iloisesti, mutta asuuko sen sulissa ja höyhenissä haikaran hellyys?

14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.

Se jättää munansa maahan, hiekalle helteen haudottaviksi.

15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?

Ei se ajattele, että jalka voi ne särkeä ja metsän eläimet polkea ne rikki.

16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.

Se on tyly poikasilleen, niinkuin ne eivät olisikaan sen omia; hukkaan menee sen vaiva, mutta ei se sitä pelkää.

17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.

Sillä Jumala on jättänyt sen viisautta vaille ja tehnyt sen ymmärryksestä osattomaksi.

18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.

Kun se kiitää ilmaa piesten, nauraa se hevoselle ja ratsumiehelle.

19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?

Sinäkö annat hevoselle voiman, puetat sen kaulan liehuvalla harjalla?

20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.

Sinäkö panet sen hyppimään kuin heinäsirkan? Sen uljas korskunta on peljättävä.

21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.

Se kuopii lakeutta ja iloitsee, lähtee voimalla asevarustuksia vastaan.

22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.

Se nauraa pelolle, ei säiky eikä väisty miekan edestä.

23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.

Sen yllä kalisee viini, välkähtää keihäs ja peitsi.

24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.

Käy jyrinä ja jytinä, kun se laukaten taivalta ahmii; ei mikään sitä pidätä sotatorven pauhatessa.

25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.

Milloin ikinä sotatorvi soi, hirnuu se: iihaha! Jo kaukaa se vainuaa taistelun, päälliköiden jylisevän äänen ja sotahuudon.

26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?

Sinunko ymmärryksesi voimasta jalohaukka kohoaa korkealle, levittää siipensä kohti etelää?

27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?

Tahi sinunko käskystäsi kotka lentää ylhäälle ja tekee pesänsä korkeuteen?

28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.

Kalliolla se asuu ja yöpyy, kallion kärjellä, vuorilinnassaan.

29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.

Sieltä se tähystelee saalista; kauas katsovat sen silmät.

30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.

Sen poikaset särpivät verta, ja missä on kaatuneita, siellä on sekin."