Job 31

1 Ik heb een verbond gemaakt met mijn ogen; hoe zou ik dan acht gegeven hebben op een maagd?

Jag hafver gjort ett förbund med min ögon, att jag intet skall sköta efter någon jungfru.

2 Want wat is het deel Gods van boven, of de erve des Almachtigen uit de hoogten?

Men hvad gifver mig Gud till löna ofvan efter, och hvad arfvedel den Allsmägtige af höjdene?

3 Is niet het verderf voor den verkeerde, ja, wat vreemds voor de werkers der ongerechtigheid?

Skulle icke heldre den orättfärdige hafva den vedermödona, och en ogerningsman sådana jämmer lida?

4 Ziet Hij niet mijn wegen, en telt Hij niet al mijn treden?

Ser han icke mina vägar, och räknar alla mina gånger?

5 Zo ik met ijdelheid omgegaan heb, en mijn voet gesneld heeft tot bedriegerij;

Hafver jag vandrat i fåfängelighet, eller min fot skyndat sig till bedrägeri?

6 Hij wege mij op, in een rechte weegschaal, en God zal mijn oprechtigheid weten.

Man väge mig på en rätt våg, så skall Gud förnimma min fromhet.

7 Zo mijn gang uit den weg geweken is, en mijn hart mijn ogen nagevolgd is, en aan mijn handen iets aankleeft;

Hafver min gång vikit utaf vägen, och mitt hjerta efterföljt min ögon, och något lådat vid mina händer,

8 Zo moet ik zaaien, maar een ander eten, en mijn spruiten moeten uitgeworteld worden!

Så låt mig så, och en annar äte det; och min ätt varde utrotad.

9 Zo mijn hart verlokt is geweest tot een vrouw, of ik aan mijns naasten deur geloerd heb;

Hafver mitt hjerta låtit sig draga till qvinno, och hafver vaktat vid mins nästas dörr,

10 Zo moet mijn huisvrouw met een ander malen, en anderen zich over haar krommen!

Så varde min hustru af enom androm skämd, och andre besofve henne;

11 Want dat is een schandelijke daad, en het is een misdaad bij de rechters.

Ty det är en last och en missgerning för domarena.

12 Want dat is een vuur, hetwelk tot de verderving toe verteert, en al mijn inkomen uitgeworteld zou hebben.

Ty det vore en eld, som förtärer intill förderf, och all min tilldrägt utrotade.

13 Zo ik versmaad heb het recht mijns knechts, of mijner dienstmaagd, als zij geschil hadden met mij;

Hafver jag föraktat, mins tjenares eller mine tjenarinnos rätt, då de med mig trätte?

14 (Want wat zou ik doen, als God opstond? En als Hij bezoeking deed, wat zou ik Hem antwoorden?

Hvad ville jag göra, när Gud reser sig upp? Och hvad ville jag svara, när han hemsöker?

15 Heeft Hij niet, Die mij in den buik maakte, hem ook gemaakt en Een ons in de baarmoeder bereid?)

Hafver ock icke han gjort honom, den mig i moderlifvet gjorde; och hafver ju så väl tillredt honom i lifvena?

16 Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten;

Hafver jag dem torftigom förnekat hvad de begärde, och låtit enkones ögon försmäkta?

17 En mijn bete alleen gegeten heb, zodat de wees daarvan niet gegeten heeft;

Hafver jag ätit min beta allena, att den faderlöse icke också hafver ätit deraf?

18 (Want van mijn jonkheid af is hij bij mij opgetogen, als bij een vader, en van mijner moeders buik af heb ik haar geleid; )

Ty ifrå minom ungdom hafver jag hållit mig såsom en fader, och allt ifrå mitt moderlif hafver jag gerna hugsvalat.

19 Zo ik iemand heb zien omkomen, omdat hij zonder kleding was, en dat de nooddruftige geen deksel had;

Hafver jag någon sett förgås, derföre att han icke hade kläder; och låtit den fattiga gå oskyldan?

20 Zo zijn lenden mij niet gezegend hebben, toen hij van de vellen mijner lammeren verwarmd werd;

Hafva icke hans sidor välsignat mig, då han af min lambs skinn värmad vardt?

21 Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;

Hafver jag låtit komma mina hand vid den faderlösa, ändock jag såg mig i portenom magt hafva,

22 Mijn schouder valle van het schouderbeen, en mijn arm breke van zijn pijp af!

Så falle mina skuldror ifrå mina axlar, och min arm gånge sönder ifrå läggenom.

23 Want het verderf Gods was bij mij een schrik, en ik vermocht niet vanwege Zijn hoogheid.

Ty jag fruktade Gud såsom en olycko öfver mig, och kunde hans tunga icke bära.

24 Zo ik het goud tot mijn hoop gezet heb, of tot het fijn goud gezegd heb: Gij zijt mijn vertrouwen;

Hafver jag satt guld till min tröst, och sagt till guldklimpen: Du äst mitt hopp?

25 Zo ik blijde ben geweest, omdat mijn vermogen groot was, en omdat mijn hand geweldig veel verkregen had;

Hafver jag gladt mig, att jag myckna ägodelar hade, och min hand allahanda förvärfvat hade?

26 Zo ik het licht aangezien heb, wanneer het scheen, of de maan heerlijk voortgaande;

Hafver jag sett på ljuset, då det klarliga sken, och på månan, då han i fyllo gick?

27 En mijn hart verlokt is geweest in het verborgen, dat mijn hand mijn mond gekust heeft;

Hafver mitt hjerta hemliga låtit sig tälja i det sinnet, att min mun skulle kyssa mina hand?

28 Dat ware ook een misdaad bij den rechter; want ik zou den God van boven verzaakt hebben.

Hvilket ock en missgerning är för domarena; förty dermed hade jag nekat Gud i höjdene.

29 Zo ik verblijd ben geweest in de verdrukking mijns haters, en mij opgewekt heb, als het kwaad hem vond;

Hafver jag gladt mig, när minom fiende gick illa, och upphäfvit mig, att olycka råkade uppå honom?

30 (Ook heb ik mijn gehemelte niet toegelaten te zondigen, mits door een vloek zijn ziel te begeren).

Ty jag lät min mun icke synda, så att han önskade hans själ ena banno.

31 Zo de lieden mijner tent niet hebben gezegd: Och, of wij van zijn vlees hadden, wij zouden niet verzadigd worden;

Hafva icke de män i mine hyddo måst säga: Ack! att vi icke måtte af hans kött mättade varda.

32 De vreemdeling overnachtte niet op de straat; mijn deuren opende ik naar den weg;

Ute måste den främmande icke blifva; utan dem vägfarande lät jag mina dörr upp.

33 Zo ik, gelijk Adam, mijn overtredingen bedekt heb, door eigenliefde mijn misdaad verbergende!

Hafver jag såsom en menniska skylt mina skalkhet, att jag skulle hemliga fördölja min missgerning?

34 Zeker, ik kon wel een grote menigte geweldiglijk onderdrukt hebben; maar de verachtste der huisgezinnen zou mij afgeschrikt hebben; zodat ik gewezen zou hebben, en ter deure niet uitgegaan zijn.

Hafver jag grufvat mig för stora hopen; eller hafver frändernas föraktelse mig förskräckt? Jag blef stilla, och gick icke ut genom dörrena.

35 Och, of ik een hadde, die mij hoorde! Zie, mijn oogmerk is, dat de Almachtige mij antwoorde, en dat mijn tegenpartij een boek schrijve.

Ho gifver mig en förhörare, att den Allsmägtige må höra mitt begär? Att någor måtte skrifva en bok om mine sak;

36 Zou ik het niet op mijn schouder dragen? Ik zou het op mij binden als een kroon.

Så ville jag taga henne uppå mine axlar, och ombinda mig henne såsom en krono.

37 Het getal mijner treden zou ik hem aanwijzen; als een vorst zou ik tot hem naderen.

Jag ville förkunna talet på mina gånger, och såsom en Förste ville jag det frambära.

38 Zo mijn land tegen mij roept, en zijn voren te zamen wenen;

Om min jord ropar emot mig, och dess fårar alle tillika gråta;

39 Zo ik zijn vermogen gegeten heb zonder geld, en de ziel zijner akkerlieden heb doen hijgen;

Hafver jag dess frukt obetalad ätit, och gjort åkermännernas lefverne tungt;

40 Dat voor tarwe distelen voortkomen, en voor gerst stinkkruid! De woorden van Job hebben een einde.

Så växe mig tistel för hvete, och törne för bjugg. En ända hafva Jobs ord.