Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Toda sedaj me imajo tisti, ki so mlajši od mene, v posmeh, katerih očete bi preziral, da jih postavim s psi svojega tropa.

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Da, kako naj mi moč njihovih rok koristi, zrelost je odšla od njih?

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Zaradi potrebe in lakote so bili osamljeni. Bežijo v divjino, v prejšnjem času zapuščeno in opustošeno.

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Ki sekajo egiptovsko špinačo pri grmih in brinove korenine so njihova hrana.

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Pregnani so bili izmed ljudi (za njimi so vpili kakor za tatom),

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

da prebivajo v pečinah dolin, v zemeljskih votlinah in v skalah.

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Med grmovjem so rigali, pod koprivami so bili zbrani skupaj.

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Bili so otroci bedakov, da, otroci nizkotnih mož, bili so zlobnejši kakor zemlja.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Sedaj sem njihova pesem, da, jaz sem njihova tarča posmeha.

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Prezirajo me, bežijo daleč od mene in ne prizanašajo mi pljunka v moj obraz.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Ker je odvezal mojo vrvico in me prizadel, so tudi oni popustili uzdo pred menoj.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Na moji desni roki vstaja mladina. Moja stopala odrivajo in zoper mene so dvignili poti svojega uničenja.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Škodujejo moji stezi, postavili so mojo katastrofo, nobenega pomočnika nimajo.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Prišli so nadme kakor [skozi] široko vrzel vodá. V opustošenju so se zgrnili nadme.

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Strahote so se zgrnile nadme. Mojo dušo zasledujejo kakor veter in moja blaginja mineva kakor oblak.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Sedaj je moja duša izlita nadme, polastili so se me dnevi stiske.

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Moje kosti so prebodene v meni v nočnem obdobju in moje kite nimajo počitka.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Z veliko silo moje bolezni je moja obleka spremenjena; naokoli me veže kakor ovratnik mojega plašča.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Vrgel me je v blato in postal sem podoben prahu in pepelu.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Kličem k tebi, ti pa me ne slišiš. Vstanem, ti pa se ne oziraš name.

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Do mene si postal krut; s svojo močno roko se nastrojuješ zoper mene.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Vzdiguješ me k vetru, povzročaš mi, da jaham na njem in raztapljaš moje imetje.

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Kajti vem, da me boš privedel k smrti in k hiši, določeni za vse živeče.

24 Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Vendar svoje roke ne bo iztegnil h grobu, čeprav v svojem uničenju kričijo.

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Mar nisem jokal zaradi tistega, ki je bil v stiski? Mar ni moja duša žalovala za ubogim?

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Ko sem gledal za dobrim, potem je prišlo k meni zlo. Ko pa sem pričakoval svetlobo, je prišla tema.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Moja notranjost vre in ne počiva. Dnevi stiske so me ovirali.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Odšel sem žalujoč brez sonca. Vstal sem in klical v skupnosti.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Brat sem zmajem in družabnik sovam.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Moja koža na meni je črna in moje kosti gorijo zaradi vročine.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Tudi moja harfa je obrnjena v žalovanje in moja piščal v glas tistih, ki jokajo.