Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek ide.

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és csak nézel reám!

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

24 Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben és kiáltozom.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Bőröm feketülten hámlik le rólam, és csontom elég a hőség miatt.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.