Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Senjälkeen Job avasi suunsa ja kirosi syntymäpäivänsä;
2 Want Job antwoordde en zeide:
Job lausui ja sanoi:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
"Kadotkoon se päivä, jona minä synnyin, ja se yö, joka sanoi: 'Poika on siinnyt'.
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Se päivä muuttukoon pimeydeksi; älköön Jumala korkeudessa sitä kysykö, älköönkä valonsäde sille paistako.
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Omistakoon sen pimeys ja pilkkopimeä, pilvi laskeutukoon sen päälle, peljästyttäkööt sitä päivänpimennykset.
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Sen yön ryöstäköön pimeys; älköön se iloitko vuoden päivien parissa, älköön tulko kuukausien lukuun.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Katso, hedelmätön olkoon se yö, älköön siinä riemuhuuto raikuko.
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Kirotkoot sen päivänmanaajat, ne, jotka saavat hereille Leviatanin.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Pimentykööt sen kointähdet, odottakoon se valoa, joka ei tule, älköön se aamuruskon silmäripsiä nähkö,
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
koska se ei sulkenut minulta kohdun ovia eikä kätkenyt vaivaa minun silmiltäni.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Miksi en kuollut heti äidin helmaan, miksi en menehtynyt kohdusta tullessani?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Miksi olivat minua vastaanottamassa polvet, minkätähden rinnat imeäkseni?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Sillä makaisinhan rauhassa silloin, nukkuisin ja saisin levätä
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
kuningasten ja maan neuvosmiesten kanssa, jotka ovat rakentaneet itselleen pyramiideja,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
päämiesten kanssa, joilla on ollut kultaa, jotka ovat täyttäneet talonsa hopealla;
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
tahi olisin olematon niinkuin maahan kätketty keskoinen, niinkuin sikiöt, jotka eivät ole päivänvaloa nähneet.
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Siellä lakkaavat jumalattomat raivoamasta, siellä saavat uupuneet levätä;
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
kaikki vangit ovat rauhassa, eivät kuule käskijän ääntä.
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Yhtäläiset ovat siellä pieni ja suuri, orja on vapaa herrastansa.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Miksi hän antaa vaivatulle valoa ja elämää murhemielisille,
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
jotka odottavat kuolemaa, eikä se tule, jotka etsivät sitä enemmän kuin aarretta,
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
jotka iloitsisivat riemastuksiin asti, riemuitsisivat, jos löytäisivät haudan-
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
miehelle, jonka tie on ummessa, jonka Jumala on aitaukseen sulkenut?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Sillä huokaukseni on tullut minun leiväkseni, valitukseni valuu kuin vesi.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Sillä mitä minä kauhistuin, se minua kohtasi, ja mitä minä pelkäsin, se minulle tapahtui.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Ennenkuin tyynnyin, rauhan ja levon sain, tuli tuska jälleen."
