Job 3

1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

Herefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag.

2 Want Job antwoordde en zeide:

Og Job svarede og sagde:

3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

Udslettet vorde den Dag, paa hvilken jeg er født, og den Nat, der man sagde: En Dreng er undfanget!

4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

Den Dag vorde Mørke; Gud fra oven af spørge ikke efter den, og intet Lys skinne over den.

5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

Mørkhed og Dødsskygge besmitte den, en Sky bo over den, den hede Damp om Dagen forfærde den!

6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

Den Nat — Mørkhed indtage den! den glæde sig ikke iblandt Aarets Dage, den komme ikke i Maanedernes Tal!

7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

Se, den Nat vorde ensom, intet Frydeskrig komme paa den!

8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

De, som besværge Dage, forbande den; de, som ere rede til at opvække Leviathan!

9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

Dens Dæmrings Stjerner vorde formørkede, den vente paa Lys, og det komme ikke; og ej se den Morgenrødens Øjenlaage,

10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

fordi den ikke lukkede mig Moderlivets Døre og ikke skjulte Møje for mine Øjne.

11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

Hvorfor døde jeg ikke fra Moders Liv af? hvorfor udkom jeg af Moderskød og opgav ikke straks Aanden?

12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

Hvorfor optoge Knæ mig? og hvorfor er jeg opfostret ved Bryst?

13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

Thi saa havde jeg nu ligget og været stille; jeg havde sovet, jeg havde da hvilet

14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

med Kongerne og Raadsherrerne paa Jorden, som byggede sig de Steder, som nu ere øde,

15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

eller med Fyrsterne, som havde Guld, som fyldte deres Huse med Sølv;

16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

eller og jeg havde ikke været til, som et utidigt Foster, der blev i Skjul, som de spæde Børn, der ikke saa Lyset.

17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

Der have de ugudelige ladet af at gøre Uro, og der hvile de kraftesløse;

18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

der have de bundne Ro med hverandre; de høre ikke Fogedens Røst;

19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

der er liden og stor og Tjeneren fri for sin Herre.

20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

Hvorfor giver han en ussel Lyset, og dem Livet, som ere beskelig bedrøvede i Sjælen?

21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

dem, som bie efter Døden, men den kommer ikke; og som grave efter den mere end efter de skjulte Skatte?

22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

dem, som glæde sig med Fryd, og som juble, naar de finde Graven?

23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

den Mand, hvis Vej er skjult, og hvem Gud har spærret for?

24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

Thi før jeg æder mit Brød, kommer mit Suk, og min Hylen bryder frem som Vandet.

25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

Thi det jeg frygtede saare for, det kom over mig, og det jeg gruede for, kom paa mig.

26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

Jeg var ikke rolig og var ikke stille og hvilede ikke; men det blev til Uro.