Job 29
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.
