Job 29
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
