Job 29

1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

Og Job blev ved at fremføre sit Billedsprog og sagde:

2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

Gid jeg var som i de forrige Maaneder, som i de Dage, da Gud bevarede mig,

3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

da hans Lampe lyste over mit Hoved, da jeg gik igennem Mørket ved hans Lys;

4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

som det var med mig i min Høsts Dage, der Guds Fortrolighed var over mit Telt;

5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

da den Almægtige endnu var med mig, da mine Drenge vare omkring mig;

6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

da mine Trin badede sig i Mælk, og Klippen hos mig udgød Oliebække;

7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

da jeg gik ud til Porten op til Staden, da jeg lod berede mit Sæde paa Torvet.

8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

De unge saa mig og trak sig tilbage, og de gamle stode op og bleve staaende.

9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

De Øverste holdt op at tale, og de lagde Haanden paa deres Mund.

10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

Fyrsternes Røst forstummede, og deres Tunge hang ved deres Gane.

11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

Thi det Øre, som hørte, priste mig salig, og det Øje, som saa mig, gav mig Vidnesbyrd.

12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

Thi jeg reddede den fattige, som skreg, og den faderløse, som ingen Hjælper havde.

13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

Dens Velsignelse, som ellers maatte omkommet, kom over mig, og jeg frydede Enkens Hjerte.

14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

Jeg iførte mig Retfærdighed, og den klædte sig i mig; min Dom var mig som en Kappe og et Hovedsmykke.

15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

Jeg var den blindes Øje, og jeg var den lammes Fod.

16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

Jeg var de fattiges Fader, og den mig ubekendtes Retssag undersøgte jeg.

17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

Og jeg sønderbrød den uretfærdiges Kindtænder, og jeg gjorde, at han maatte slippe Rovet af sine Tænder.

18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

Og jeg sagde: I min Rede vil jeg opgive Aanden og have Dage mangfoldige som Sand.

19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

Min Rod skal aabne sig for Vandet, og Duggen skal blive om Natten paa mine Grene.

20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

Min Herlighed skal blive ny hos mig, og min Bue skal forynges i min Haand.

21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

De hørte paa mig og ventede, og de tav til mit Raad.

22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

Havde jeg talt, toge de ikke igen til Orde, og min Tale faldt som Draaber over dem;

23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

de ventede paa mig som paa en Regn, og de aabnede Munden vidt som efter den sildige Regn.

24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

Jeg smilte til dem, der vare mistrøstige; og de bragte ikke mit Ansigts Lys til at svinde.

25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

Jeg udvalgte deres Vej og sad øverst, og jeg boede som en Konge iblandt Hærskaren, som den, der trøster de sørgende.