Job 29
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
