Job 19
1 Maar Job antwoordde en zeide:
А Јов одговори и рече:
2 Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen?
Докле ћете мучити душу моју и сатирати ме речима?
3 Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij.
Већ сте ме десет пута наружили; није вас стид што тако наваљујете на ме?
4 Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.
Али ако сам доиста погрешио, погрешка ће моја остати код мене.
5 Indien gijlieden waarlijk u verheft tegen mij, en mijn smaad tegen mij drijft;
Ако ли се још хоћете да дижете на ме и да ме корите мојом срамотом,
6 Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld.
Онда знајте да ме је Бог оборио и мрежу своју разапео око мене.
7 Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.
Ето, вичем на неправду, али се не слушам; вапим, али нема суда.
8 Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.
Заградио је пут мој да не могу проћи; на стазе моје метнуо је мрак.
9 Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.
Свукао је с мене славу моју и скинуо венац с главе моје.
10 Hij heeft mij rondom afgebroken, zodat ik henenga, en heeft mijn verwachting als een boom weggerukt.
Порушио ме је од свуда, да ме нема; и као дрво ишчупао је надање моје.
11 Daartoe heeft Hij Zijn toorn tegen mij ontstoken, en mij bij Zich geacht als Zijn vijanden.
Распалио се на ме гнев Његов, и узео ме је међу непријатеље своје.
12 Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent.
Војске Његове дођоше све заједно и насуше к себи пут к мени, стадоше у логор около шатора мог.
13 Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.
Браћу моју удаљио је од мене, и знанци моји туђе се од мене.
14 Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.
Ближњи моји оставише ме, и знанци моји заборавише ме.
15 Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen.
Домашњи моји и моје слушкиње гледају ме као туђина; странац сам у очима њиховим.
16 Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem.
Зовем слугу свог, а он се не одзива, а молим га устима својим.
17 Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil.
Дах је мој мрзак жени мојој, а преклињем је синовима утробе своје.
18 Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.
Ни деца не хају за ме; кад устанем, руже ме.
19 Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.
Мрзак сам свима неверним својим, и које љубљах посташе ми противници.
20 Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.
За кожу моју као за месо моје прионуше кости моје; једва оста кожа око зуба мојих.
21 Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij, mijn vrienden! want de hand Gods heeft mij aangeraakt.
Смилујте се на ме, смилујте се на ме, пријатељи моји, јер се рука Божија дотакла мене.
22 Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?
Зашто ме гоните као Бог, и меса мог не можете да се наситите?
23 Och, of nu mijn woorden toch opgeschreven wierden. Och, of zij in een boek ook wierden ingetekend!
О кад би се написале речи моје! Кад би се ставиле у књигу!
24 Dat zij met een ijzeren griffie en lood voor eeuwig in een rots gehouwen wierden!
Писаљком гвозденом и оловом на камену за вечни спомен кад би се урезале!
25 Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;
Али знам да је жив мој Искупитељ, и на последак да ће стати над прахом.
26 En als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen;
И ако се ова кожа моја и рашчини, опет ћу у телу свом видети Бога.
27 Denwelken ik voor mij aanschouwen zal, en mijn ogen zien zullen, en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.
Ја исти видећу Га, и очи моје гледаће Га, а не друге. А бубрега мојих нестаје у мени.
28 Voorwaar, gij zoudt zeggen: Waarom vervolgen wij hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.
Него би требало да кажете: Зашто га гонимо? Кад је корен беседе у мени.
29 Schroomt u vanwege het zwaard; want de grimmigheid is over de misdaden des zwaards; opdat gij weet, dat er een gericht zij.
Бојте се мача; јер је мач освета за безакоње; и знајте да има суд.
