Job 17
1 Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Mi aliento está corrompido, mis días son cortados, y me está aparejado el sepulcro.
2 Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Ya no hay conmigo sino escarnecedores, en cuyas amarguras se detienen mis ojos.
3 Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
Pon ahora, dame fianzas contigo; ¿quién tocará ahora mi mano?
4 Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Porque a éstos has tú escondido su corazón de entendimiento; por tanto, no los ensalzarás.
5 Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
El que denuncia lisonjas a su prójimo, los ojos de sus hijos desfallezcan.
6 Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
El me ha puesto por parábola de pueblos, y delante de ellos he sido como tamboril.
7 Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, y todos mis pensamientos han sido como sombra.
8 De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
Los rectos se maravillarán de esto, y el inocente se despertará contra el hipócrita.
9 En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
El justo retendrá su carrera, y el limpio de manos aumentará la fuerza.
10 Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Pero volved todos vosotros, y venid ahora, que no hallaré entre vosotros sabio.
11 Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
Mis días se pasaron, y mis pensamientos fueron arrancados, los designios de mi corazón.
12 Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Me pusieron la noche por día, y la luz se acorta delante de las tinieblas.
13 Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden. (Sheol h7585)
Si yo espero, el sepulcro es mi casa; en las tinieblas hice mi cama. (Sheol h7585)
14 Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
A la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; a los gusanos: Mi madre y mi hermano.
15 Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?
