Job 10
1 Mijn ziel is verdrietig over mijn leven; ik zal mijn klacht op mij laten; ik zal spreken in bitterheid mijner ziel.
taedet animam meam vitae meae dimittam adversum me eloquium meum loquar in amaritudine animae meae
2 Ik zal tot God zeggen: Verdoem mij niet; doe mij weten, waarover Gij met mij twist.
dicam Deo noli me condemnare indica mihi cur me ita iudices
3 Is het U goed, dat Gij verdrukt, dat Gij verwerpt den arbeid Uwer handen, en over den raad der goddelozen schijnsel geeft?
numquid bonum tibi videtur si calumnieris et opprimas me opus manuum tuarum et consilium impiorum adiuves
4 Hebt Gij vleselijke ogen, ziet Gij, gelijk een mens ziet?
numquid oculi carnei tibi sunt aut sicut videt homo et tu videbis
5 Zijn Uw dagen als de dagen van een mens? Zijn Uw jaren als de dagen eens mans?
numquid sicut dies hominis dies tui et anni tui sicut humana sunt tempora
6 Dat Gij onderzoekt naar mijn ongerechtigheid, en naar mijn zonde verneemt?
ut quaeras iniquitatem meam et peccatum meum scruteris
7 Het is Uw wetenschap, dat ik niet goddeloos ben; nochtans is er niemand, die uit Uw hand verlosse.
et scias quia nihil impium fecerim cum sit nemo qui de manu tua possit eruere
8 Uw handen doen mij smart aan, hoewel zij mij gemaakt hebben, te zamen rondom mij zijn zij, en Gij verslindt mij.
manus tuae plasmaverunt me et fecerunt me totum in circuitu et sic repente praecipitas me
9 Gedenk toch, dat Gij mij als leem bereid hebt, en mij tot stof zult doen wederkeren.
memento quaeso quod sicut lutum feceris me et in pulverem reduces me
10 Hebt Gij mij niet als melk gegoten, en mij als een kaas doen runnen?
nonne sicut lac mulsisti me et sicut caseum me coagulasti
11 Met vel en vlees hebt Gij mij bekleed; met beenderen ook en zenuwen hebt Gij mij samengevlochten;
pelle et carnibus vestisti me et ossibus et nervis conpegisti me
12 Benevens het leven hebt Gij weldadigheid aan mij gedaan, en Uw opzicht heeft mijn geest bewaard.
vitam et misericordiam tribuisti mihi et visitatio tua custodivit spiritum meum
13 Maar deze dingen hebt Gij verborgen in Uw hart; ik weet, dat dit bij U geweest is.
licet haec celes in corde tuo tamen scio quia universorum memineris
14 Indien ik zondig, zo zult Gij mij waarnemen, en van mijn misdaad zult Gij mij niet onschuldig houden.
si peccavi et ad horam pepercisti mihi cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris
15 Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende.
et si impius fuero vae mihi est et si iustus non levabo caput saturatus adflictione et miseria
16 Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.
et propter superbiam quasi leaenam capies me reversusque mirabiliter me crucias
17 Gij vernieuwt Uw getuigen tegenover mij, en vermenigvuldigt Uw toorn tegen mij; verwisselingen, ja, een heirleger, zijn tegen mij.
instauras testes tuos contra me et multiplicas iram tuam adversum me et poenae militant in me
18 En waarom hebt Gij mij uit de baarmoeder voortgebracht? Och, dat ik den geest gegeven had, en geen oog mij gezien had!
quare de vulva eduxisti me qui utinam consumptus essem ne oculus me videret
19 Ik zou zijn, alsof ik niet geweest ware; van moeders buik zou ik tot het graf gebracht zijn geweest.
fuissem quasi qui non essem de utero translatus ad tumulum
20 Zijn mijn dagen niet weinig? Houd op, zet van mij af, dat ik mij een weinig verkwikke;
numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi dimitte ergo me ut plangam paululum dolorem meum
21 Eer ik henenga (en niet wederkom) in een land der duisternis en der schaduwe des doods;
antequam vadam et non revertar ad terram tenebrosam et opertam mortis caligine
22 Een stikdonker land, als de duisternis zelve, de schaduwe des doods, en zonder ordeningen, en het geeft schijnsel als de duisternis.
terram miseriae et tenebrarum ubi umbra mortis et nullus ordo et sempiternus horror inhabitans
