Psalmen 78

1 Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.

Mit Folk! vend dine Øren til min Lære, bøjer eders Øren til min Munds Tale!

2 Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;

Jeg vil oplade min Mund med Ordsprog, jeg vil udgyde mørke Taler fra fordums Tid,

3 Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.

dem, som vi have hørt og vide, og vore Fædre have fortalt os.

4 Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.

Dette ville vi ikke dølge for deres Børn, for den Slægt, som kommer herefter, men forkynde Herrens megen Pris og hans Styrke og hans underfulde Gerninger, som han har gjort.

5 Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;

Han oprettede et Vidnesbyrd i Jakob og satte en Lov i Israel, i hvilken han bød vore Fædre at kundgøre dem for deres Børn,

6 Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;

paa det den Slægt, som kom herefter, de Børn, som skulde fødes, kunde vide det, at de kunde staa op og fortælle det for deres Børn,

7 En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;

og at de maatte sætte deres Haab paa Gud og ikke glemme Guds Gerninger, men bevare hans Bud;

8 En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.

og at de ikke skulde vorde som deres Fædre, en modvillig og genstridig Slægt, en Slægt, som ikke beredte sit Hjerte, og hvis Aand ikke holdt trofast ved Gud.

9 (De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)

Efraims Børn vare rustede Bueskytter, men svigtede paa Stridens Dag.

10 Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.

De holdt ikke Guds Pagt og vægrede sig ved at vandre i hans Lov.

11 En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.

Og de glemte hans Gerninger og hans underfulde Ting, som han havde ladet dem se.

12 Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.

For deres Fædre havde han gjort Undere i Ægyptens Land, paa Zoans Mark.

13 Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.

Han adskilte Havet og lod dem gaa igennem og optaarnede Vandet som en Dynge.

14 En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

Og han ledede dem om Dagen ved Skyen og den ganske Nat ved Ildens Lys.

15 Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.

Han kløvede Klipper i Ørken og gav dem at drikke som af store Dyb.

16 Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.

Og han lod Bække strømme frem af Klippen og lod Vand rinde ned som Floder.

17 Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.

Men de bleve endnu ved med at synde imod ham, med at være genstridige imod den Højeste i Ørken.

18 En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.

Og de fristede Gud i deres Hjerte, saa at de begærede Mad for deres Lyst.

19 En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?

Og de talte imod Gud; de sagde: Mon Gud kan berede et Bord i Ørken?

20 Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?

Se, han har slaget Klippen, saa at der flød Vand, og Bækkene løb over; mon han og kan give Brød; mon han kan skaffe Kød for sit Folk?

21 Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;

Derfor, da Herren hørte det, blev han fortørnet; og en Ild optændtes imod Jakob, og en Vrede opkom imod Israel,

22 Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.

fordi de ikke troede paa Gud og ikke forlode sig paa hans Frelse.

23 Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;

Og han bød Skyerne heroventil og oplod Himlenes Døre.

24 En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.

Og han lod Man regne paa dem til at æde og gav dem Himmelkorn.

25 Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.

Hver aad de stærkes Brød; han sendte dem Mad til Mættelse.

26 Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;

Han lod Østenvejr fare frem under Himmelen og førte Søndenvejr frem ved sin Styrke.

27 En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;

Og han lod Kød regne ned over dem som Støv og flyvende Fugle som Havets Sand.

28 En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.

Og han lod dem falde midt i sin Lejr, trindt omkring sine Boliger.

29 Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.

Og de aade og bleve saare mætte; han tilførte dem det, som de havde faaet Lyst til.

30 Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,

De havde ikke styret deres Lyst, deres Mad var endnu i deres Mund:

31 Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.

Da opsteg Guds Vrede imod dem, og han ihjelslog nogle iblandt de kraftigste af dem; og han nedslog de unge Mænd i Israel.

32 Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.

Med alt det syndede de endnu og troede ikke paa hans underfulde Gerninger.

33 Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.

Derfor lod han deres Dage svinde hen i Forfængelighed og deres Aar i Forskrækkelse.

34 Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;

Naar han slog dem ihjel, da søgte de ham, og de vendte om og søgte Gud aarle.

35 En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.

Og de kom i Hu, at Gud var deres Klippe, og Gud, den Højeste, deres Genløser.

36 En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

Men de talte slesk for ham med deres Mund og løj for ham med deres Tunger.

37 Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

Men deres Hjerte var ikke fast med ham, og de bleve ikke bestandige i hans Pagt.

38 Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

Dog, han er barmhjertig, han soner Misgerning og fordærver ikke; han vendte sin Vrede mangfoldige Gange bort fra dem og lod ej sin Harme helt bryde frem.

39 En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.

Og han kom i Hu, at de vare Kød, et Aandepust, som farer hen og ej kommer tilbage.

40 Hocc e dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!

Hvor tit vare de genstridige imod ham i Ørken, bedrøvede ham i de øde Steder.

41 Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.

Og de fristede Gud paany og mestrede den Hellige i Israel.

42 Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;

De kom ikke hans Haand i Hu paa den Dag, da han udløste dem af Nød;

43 Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;

da han satte sine Tegn i Ægypten og sine Undere paa Zoans Mark;

44 En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.

da han forandrede deres Floder til Blod og deres Strømme, saa at de ikke kunde drikke af dem;

45 Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.

og han sendte alle Haande Utøj paa dem, som aad dem, og Frøer, som voldte dem Fordærvelse;

46 En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.

og han gav Kornormen deres Grøde og Græshoppen deres Arbejde;

47 Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.

han slog deres Vintræer med Hagelen og deres Morbærtræer med Isstykker;

48 Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.

og han overantvordede deres Dyr til Hagelen og deres Kvæg til Lynene;

49 Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.

han sendte sin grumme Vrede paa dem, Harme og Fortørnelse og Angest, en Sending af Ulykkesbud;

50 Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.

han banede Vej for sin Vrede, han sparede ikke deres Sjæl fra Døden, og han overantvordede deres Liv til Pesten;

51 En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.

og han slog alle førstefødte i Ægypten, Kraftens Førstegrøde i Kams Telte;

52 En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.

men sit Folk lod han drage ud som Faareflokken og førte dem i Ørken som Hjorden;

53 Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.

og han ledede dem tryggelig, at de ikke flygtede; men Havet skjulte deres Fjender.

54 En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.

Og han førte dem til sin Helligheds Landemærke, til dette Bjerg, som hans højre Haand havde forhvervet;

55 En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.

og han uddrev Hedningerne for deres Ansigt og lod disses Land tilfalde dem som Arvedel; og han lod Israels Stammer bo i deres Telte.

56 Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.

Men de fristede Gud, den Højeste, og vare genstridige imod ham og agtede ikke paa hans Vidnesbyrd.

57 En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.

Og de vendte sig bort og bleve troløse som deres Fædre, de sloge tilbage som en falsk Bue.

58 En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.

Og de opirrede ham ved deres Høje og gjorde ham nidkær ved deres udskaarne Billeder.

59 God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.

Der Gud det hørte, da blev han fortørnet, og han foragtede Israel saare.

60 Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

Han forlod Boligen i Silo, det Paulun, som han havde sat til at bo udi iblandt Menneskene.

61 En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.

Og han gav sin Magt i Fangenskab og sin Herlighed i Fjendens Haand.

62 En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.

Og han overantvordede sit Folk til Sværd og fortørnedes paa sin Arv.

63 Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.

Ild fortærede deres unge Mandskab, og deres Jomfruer fik ingen Brudesang.

64 Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

Deres Præster faldt for Sværdet, og deres Enker begræd dem ikke.

65 Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.

Da opvaagnede Herren som en sovende, som en Helt, der jubler af Vin.

66 En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.

Og han slog sine Fjender tilbage, han gjorde dem en evig Skam.

67 Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.

Og han forkastede Josefs Telt og udvalgte ikke Efraims Stamme;

68 Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.

men han udvalgte Judas Stamme, Zions Bjerg, som han elskede.

69 En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.

Og han byggede sin Helligdom lig Højderne, lig Jorden, hvilke han har grundfæstet evindelig.

70 En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;

Og han udvalgte David, sin Tjener, og tog ham fra Faarestierne;

71 Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.

fra Faarene, som gave Die, lod han ham komme at vogte Jakob sit Folk og Israel sin Arv.

72 Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.

Og han vogtede dem efter sit Hjertes Oprigtighed og ledede dem med forstandig Haand.