Psalmen 73
1 Een psalm van Asaf. Immers is God Israel goed, dengenen, die rein van harte zijn.
En Psalm Assaphs. Visserliga hafver Israel Gud till tröst, der man rent hjerta hafver.
2 Maar mij aangaande, mijn voeten waren bijna uitgeweken; mijn treden waren bijkans uitgeschoten.
Men jag hade sånär stapplat med mina fötter; mine steg hade fulltnär sluntit.
3 Want ik was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede.
Ty mig förtröt om de stortaliga, då jag såg, att dem ogudaktigom väl gick.
4 Want er zijn geen banden tot hun dood toe, en hun kracht is fris.
Ty de äro i ingen dödsfara, utan stå faste såsom ett palats.
5 Zij zijn niet in de moeite als andere mensen, en worden met andere mensen niet geplaagd.
De äro icke i olycko, såsom andra menniskor, och varda icke, såsom andra menniskor, plågade.
6 Daarom omringt hen de hovaardij als een keten; het geweld bedekt hen als een gewaad.
Derföre måste deras stolthet vara en kostelig ting, och deras öfvervåld måste heta allt väl gjordt.
7 Hun ogen puilen uit van vet; zij gaan de inbeeldingen des harten te boven.
De svälla i ansigtet som en fet buk; de göra hvad dem lyster.
8 Zij mergelen de lieden uit, en spreken boselijk van verdrukking; zij spreken uit de hoogte.
De förakta all ting, och tala illa derom; och tala och lasta högmodeliga.
9 Zij zetten hun mond tegen den hemel, en hun tong wandelt op de aarde.
Hvad de tala, det måste vara taladt neder af himmelen; hvad de säga, det måste gälla på jordene.
10 Daarom keert zich Zijn volk hiertoe, als hun wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt,
Derföre faller dem den menige man till; förty de nyttja deras vatten tillfyllest;
11 Dat zij zeggen: Hoe zou het God weten, en zou er wetenschap zijn bij den Allerhoogste?
Och säga: Hvad skulle Gud fråga efter dem? Hvad skulle den Högste sköta om dem?
12 Ziet, dezen zijn goddeloos; nochtans hebben zij rust in de wereld; zij vermenigvuldigen het vermogen.
Si, det äro de ogudaktige, de äro lyckosamme i verldene, och varda rike.
13 Immers heb ik te vergeefs mijn hart gezuiverd, en mijn handen in onschuld gewassen.
Skall det då fåfängt vara, att mitt hjerta ostraffeliga lefver, och jag mina händer i oskyldighet tvår;
14 Dewijl ik den gansen dag geplaagd ben, en mijn straffing is er alle morgens.
Och varder plågad dagliga, och min näpst är hvar morgon för handene?
15 Indien ik zou zeggen: Ik zal ook alzo spreken; ziet, zo zou ik trouweloos zijn aan het geslacht Uwer kinderen.
Jag hade fulltnär så sagt som de; men si, dermed hade jag fördömt all din barn, som någon tid varit hafva.
16 Nochtans heb ik gedacht om dit te mogen verstaan; maar het was moeite in mijn ogen;
Jag tänkte till att jag det begripa måtte; men det var mig för svårt;
17 Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte.
Tilldess jag gick in uti Guds helgedom, och märkte uppå deras ända.
18 Immers zet Gij hen op gladde plaatsen; Gij doet hen vallen in verwoestingen.
Men du satte dem på det hala, och förstörte dem i grund.
19 Hoe worden zij als in een ogenblik tot verwoesting, nemen een einde, worden te niet van verschrikkingen!
Huru snart varda de till intet! De förgås, och få en ända med förskräckelse.
20 Als een droom na het ontwaken! Als Gij opwaakt, o Heere, dan zult Gij hun beeld verachten.
Såsom en dröm, när en uppvaknar; så gör du, Herre, deras beläte i stadenom försmädt.
21 Als mijn hart opgezwollen was, en ik in mijn nieren geprikkeld werd,
Men det gör mig ondt i hjertat, och stinger mig i mina njurar;
22 Toen was ik onvernuftig, en wist niets; ik was een groot beest bij U.
Att jag måste vara en dåre, och intet veta; och måste vara som ett vilddjur för dig.
23 Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat;
Likväl blifver jag städse vid dig; ty du håller mig vid mina högra hand.
24 Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.
Du leder mig efter ditt råd, och upptager mig på ändalyktone med äro.
25 Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
När jag hafver dig, så frågar jag efter himmel och jord intet.
26 Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Om mig än kropp och själ försmäktade, så äst du dock, Gud, alltid mins hjertas tröst, och min del.
27 Want ziet, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit, al wie van U afhoereert;
Ty si, de som ifrå dig vika, de skola förgås. Du förgör alla dem som emot dig hor bedrifva.
28 Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.
Men det är min glädje, att jag håller mig intill Gud, och sätter mitt hopp till Herran, Herran, att jag må förkunna, huru du det gör.
