Psalmen 73
1 Een psalm van Asaf. Immers is God Israel goed, dengenen, die rein van harte zijn.
Asafa dziesma. Tiešām, Dievs ir Israēla labums, tiem, kam sirdis ir šķīstas.
2 Maar mij aangaande, mijn voeten waren bijna uitgeweken; mijn treden waren bijkans uitgeschoten.
Bet gandrīz es būtu paklupis ar savām kājām, mani soļi tik (tikko) neslīdēja.
3 Want ik was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede.
Jo man bija dusmas par lielīgiem, kad es redzēju, ka bezdievīgiem tik labi klājās.
4 Want er zijn geen banden tot hun dood toe, en hun kracht is fris.
Jo vārgšanas tiem nav līdz nāvei, un tie resni nobarojušies.
5 Zij zijn niet in de moeite als andere mensen, en worden met andere mensen niet geplaagd.
Tie nav bēdās kā citi ļaudis, un netop mocīti kā citi cilvēki.
6 Daarom omringt hen de hovaardij als een keten; het geweld bedekt hen als een gewaad.
Tādēļ ar lepnību tie izrotājās un ar blēdību tie apģērbjas kā ar skaistām drēbēm.
7 Hun ogen puilen uit van vet; zij gaan de inbeeldingen des harten te boven.
No taukiem spīd viņu acs, viņu sirdsdomās plūst pāri.
8 Zij mergelen de lieden uit, en spreken boselijk van verdrukking; zij spreken uit de hoogte.
Tie zobo, runā nikni no varas darba, tie lielās pārlieku.
9 Zij zetten hun mond tegen den hemel, en hun tong wandelt op de aarde.
Tie paceļas ar savu muti līdz debesīm, un viņu mēle šaujās pa zemes virsu.
10 Daarom keert zich Zijn volk hiertoe, als hun wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt,
Tādēļ ļaudis piemetās tiem klāt, un tiem rodas ūdens papilnam,
11 Dat zij zeggen: Hoe zou het God weten, en zou er wetenschap zijn bij den Allerhoogste?
Un tie saka: kā Dievs zinās? Un vai tas Visuaugstais ir zinātājs?
12 Ziet, dezen zijn goddeloos; nochtans hebben zij rust in de wereld; zij vermenigvuldigen het vermogen.
Redzi, tādi ir tie bezdievīgie, un tomēr tiem arvien labi klājās pasaulē, un tie vairo savu bagātību.
13 Immers heb ik te vergeefs mijn hart gezuiverd, en mijn handen in onschuld gewassen.
Tiešām, velti es esmu šķīstījis savu sirdi un mazgājis savas rokas nenoziedzībā,
14 Dewijl ik den gansen dag geplaagd ben, en mijn straffing is er alle morgens.
Un biju mocīts cauru dienu, un sods bija man klāt ik rītu.
15 Indien ik zou zeggen: Ik zal ook alzo spreken; ziet, zo zou ik trouweloos zijn aan het geslacht Uwer kinderen.
Tomēr ja es sacītu: es runāšu tāpat kā viņi, redz, ar to es apgrēkotos pie Tavu bērnu draudzes.
16 Nochtans heb ik gedacht om dit te mogen verstaan; maar het was moeite in mijn ogen;
Tāpēc es domāju, ka es to varētu saprast, bet tas bija visai grūti priekš manām acīm,
17 Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte.
Tiekams es gāju Dieva svētumā un ņēmu vērā, kas viņiem pēcgalā notiek.
18 Immers zet Gij hen op gladde plaatsen; Gij doet hen vallen in verwoestingen.
Tiešām, tu tos vedi uz slidenām vietām un tos nogāzi, ka tie iet postā.
19 Hoe worden zij als in een ogenblik tot verwoesting, nemen een einde, worden te niet van verschrikkingen!
Kā viņi tik piepeši iet bojā! Tie iznīkst un iet bojā ar briesmām.
20 Als een droom na het ontwaken! Als Gij opwaakt, o Heere, dan zult Gij hun beeld verachten.
Tā kā sapnis zūd, kad uzmostas, tā tev, Kungs, ceļoties viņi nebūs nekas.
21 Als mijn hart opgezwollen was, en ik in mijn nieren geprikkeld werd,
Kad rūgta taptu man sirds un riebtu man īkstis,
22 Toen was ik onvernuftig, en wist niets; ik was een groot beest bij U.
Tad es būtu neprātīgs un nezinātu nekā; es būtu kā lops Tavā priekšā.
23 Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat;
Bet pie Tevis es palieku vienmēr; Tu mani turi pie manas labās rokas.
24 Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.
Tu mani vadīsi pēc Sava padoma, un pēc mani uzņemsi godā.
25 Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!
Kad Tu esi mans, tad man nevajag ne debess, ne zemes.
26 Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.
Jebšu man arī mirtu miesa un sirds, taču Tu, Dievs esi manas sirds patvērums un mana daļa mūžīgi.
27 Want ziet, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit, al wie van U afhoereert;
Jo redzi, kas tālu no Tevis, tie ies bojā; Tu izdeldē visus, kas no Tevis atkāpjas.
28 Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.
Bet man tas ir prieks, tuvu būt pie Dieva, ka es savu cerību lieku uz To Kungu Dievu, ka es izteicu visus Tavus darbus.
