Psalmen 49

1 Een psalm, voor den opperzangmeester, onder de kinderen van Korach. Hoort dit, alle gij volken! neemt ter ore, alle inwoners der wereld,

Dem Sangmeister. Ein Psalm der Söhne Korahs. Höret dies, all ihr Völker, / Merket auf, all ihr Bewohner der Welt,

2 Zowel slechten als aanzienlijken, te zamen rijk en arm!

Leutesöhne wie Herrensöhne, / Reich und arm miteinander!

3 Mijn mond zal enkel wijsheid spreken, en de overdenking mijns harten zal vol verstand zijn.

Mein Mund soll Weisheit reden, / Meines Herzens Sinnen ist Einsicht.

4 Ik zal mijn oor neigen tot een spreuk; ik zal mijn verborgene rede openen op de harp.

Ich will mein Ohr einem Lehrspruch neigen, / Mein Rätsel erschließen bei Zitherklang.

5 Waarom zou ik vrezen in kwade dagen, als de ongerechtigen, die op de hielen zijn, mij omringen?

Was soll ich mich fürchten in schlimmen Tagen, / Wenn mich meiner Feinde Frevel umringt?

6 Aangaande degenen, die op hun goed vertrouwen; en op de veelheid huns rijkdoms roemen;

Sie vertrauen auf ihr Vermögen, / Ihres großen Reichtums rühmen sie sich.

7 Niemand van hen zal zijn broeder immermeer kunnen verlossen; hij zal Gode zijn rantsoen niet kunnen geven;

Und doch kann keiner den andern erlösen / Noch Gott ein Sühngeld für ihn zahlen.

8 (Want de verlossing hunner ziel is te kostelijk, en zal in eeuwigheid ophouden);

Der Seele Sühngeld ist nicht zu erschwingen; / Es zu erlegen, bleibt ewig unmöglich.

9 Dat hij ook voortaan geduriglijk zou leven, en de verderving niet zien.

So wird denn niemand für immer leben / noch dem Schicksal entgehn, die Gruft zu schaun.

10 Want hij ziet, dat de wijzen sterven, dat te zamen een dwaas en een onvernuftige omkomen, en hun goed anderen nalaten.

Nein, der Reiche muß sehn: selbst Weise sterben, / Nicht minder als Toren und Narren vergehn. / Ihre Schätze müssen sie andern lassen.

11 Hun binnenste gedachte is, dat hun huizen zullen zijn in eeuwigheid, hun woningen van geslacht tot geslacht; zij noemen de landen naar hun namen.

Die Reichen, sie denken: ihre Häuser sind ewig, / Ihre Wohnungen währen für und für; / Drum nennen sie Länder mit ihrem Namen.

12 De mens nochtans, die in waarde is, blijft niet; hij wordt gelijk als de beesten, die vergaan.

Doch wer in Reichtum prangt, bleibt nicht; / Er gleicht den Tieren, die man vertilgt.

13 Deze hun weg is een dwaasheid van hen; nochtans hebben hun nakomelingen een welbehagen in hun woorden. (Sela)

So geht es den Leuten voll Selbstvertraun / Und allen, die ihnen Beifall zollen. (Sela)

14 Men zet hen als schapen in het graf, de dood zal hen afweiden; en de oprechten zullen over hen heersen in dien morgenstond; en het graf zal hun gedaante verslijten, elk uit zijn woning. (Sheol h7585)

Wie Schafe sinken sie in die Gruft: sie weidet der Tod. / Doch ein Morgen kommt, wo die Frommen über sie herrschen. / Ihr Fels zerreißt ja das Totenreich: / Es bleibt ihre Wohnstatt nicht. (Sheol h7585)

15 Maar God zal mijn ziel van het geweld des grafs verlossen, want Hij zal mij opnemen. (Sela) (Sheol h7585)

Fürwahr, Elohim wird meine Seele erlösen / Aus der Macht der Scheôl; denn er entrückt mich. (Sela) (Sheol h7585)

16 Vrees niet, wanneer een man rijk wordt, wanneer de eer van zijn huis groot wordt;

Fürchte dich nicht, wenn einer reich wird, / Wenn seines Hauses Glanz sich mehrt.

17 Want hij zal in zijn sterven niet met al medenemen, zijn eer zal hem niet nadalen.

Denn beim Sterben nimmt er das alles nicht mit, / Nicht fährt ihm nach seine Herrlichkeit.

18 Hoewel hij zijn ziel in zijn leven zegent, en zij u loven, omdat gij uzelven goed doet;

Wenn er sich im Leben auch glücklich preist, / Wenn man dich ob guter Tage auch rühmt —

19 Zo zal zij toch komen tot het geslacht harer vaderen; tot in eeuwigheid zullen zij het licht niet zien.

Du gehest doch ein in der Väter Haus, / Die nimmer das Licht erblicken.

20 De mens, die in waarde is, en geen verstand heeft, wordt gelijk als de beesten, die vergaan.

Wer in Reichtum prangt und ist ohne Verstand, / Der gleicht den Tieren, die man vertilgt.