Psalmen 104
1 Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.
Fakafetaʻi kia Sihova, ʻa hoku laumālie. ʻE Sihova ko hoku ʻOtua, ʻoku ke lahi ʻaupito; kuo kofuʻaki koe ʻae fakaʻapaʻapa mo e māfimafi.
2 Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.
ʻOku ke ʻufiʻufi ʻaki koe ʻae maama ʻo hangē ko e kofu: ʻoku ke fofola atu ʻae ngaahi langi ʻo hangē ko e puipui:
3 Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.
ʻOku ne ʻai ʻae ngaahi utupoto ʻo hono ngaahi fale ʻi he ngaahi vai: pea ko ʻene saliote ʻae ngaahi ʻao: pea ʻoku hāʻele ia ʻi he ngaahi kapakau ʻoe matangi:
4 Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.
ʻOku ne ngaohi ʻene kau ʻāngelo ke hangē ko e matangi; mo ʻene kau faifekau ko e afi ʻoku ulo:
5 Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.
Naʻa ne ʻai ʻae ngaahi tuʻunga ʻo māmani, ke ʻoua naʻa ueʻi ia ʻo lauikuonga.
6 Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.
ʻOku ke ʻufiʻufi ʻaki ia ʻae loloto ʻo hangē ko e kofu: naʻe tuʻu ʻae ngaahi vai ʻo māʻolunga hake ʻi he ngaahi moʻunga.
7 Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.
ʻI hoʻo valoki naʻa nau puna; ʻi he leʻo ʻo hoʻo fatulisi naʻa nau hola ai.
8 De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.
ʻOku nau ʻalu hake ʻi he ngaahi moʻunga, pea nau ʻalu hifo ʻi he ngaahi vahaʻa moʻunga, ki he potu kuo ke teuteu ki ai.
9 Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.
Kuo ke ʻai hono ngataʻanga ke ʻoua naʻa ʻalu atu ia ʻi ai; koeʻuhi ke ʻoua naʻa toe haʻu ia ke lōfia ʻa māmani.
10 Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.
ʻOku ne fekau atu ʻae ngaahi matavai ʻi he ngaahi luo, ʻaia ʻoku tafe ʻi he lotolotonga ʻoe ngaahi foʻi moʻunga.
11 Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.
ʻOku inu mei ai ʻae fanga manu kotoa pē ʻoe vao: pea ʻoku inu ʻo fiu ai ʻae fanga ʻasi hehengi.
12 Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.
ʻOku maʻu ʻi ai ʻe he manupuna ʻoe ʻatā honau nofoʻanga, ʻoku nau hiva ʻi he ngaahi vaʻa.
13 Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.
ʻOku ne fakaviviku ʻae ngaahi foʻi moʻunga mei hono fale ʻafioʻanga: ʻoku mākona ʻae kelekele ʻi he fua ʻo hoʻo ngaahi ngāue.
14 Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.
ʻOku fakatupu ʻe ia ʻae mohuku maʻae fanga manu, mo e ʻakau ke ʻaonga ki he tangata: koeʻuhi ke ne ʻomi ʻae meʻakai mei he kelekele;
15 En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.
Mo e uaine ʻaia ʻoku fakafiefiaʻi ʻae loto ʻoe tangata, mo e lolo ke fakangingila hono mata, mo e mā ke fakamālohi ʻae loto ʻoe tangata.
16 De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;
ʻOku fonu ʻi he huhuʻa ʻae ngaahi ʻakau ʻo Sihova; ko e ngaahi sita ʻo Lepanoni, ʻaia kuo ne tō;
17 Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.
ʻOku ngaohi ʻi ai ʻe he fanga manupuna honau pununga: pea ko e sitoaka, ko hono fale ko e ngaahi ʻakau ko e paini.
18 De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.
Ko e ngaahi foʻi moʻunga māʻolunga ko e hūfanga ia ʻoe fanga kosi hehengi; pea mo e ngaahi maka ki he fanga koni.
19 Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.
Naʻa ne tuʻutuʻuni ʻae māhina ki he ngaahi faʻahitaʻu: ʻoku ʻiloʻi ʻe he laʻā hono tōʻanga.
20 Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:
ʻOku ke ngaohi ʻae poʻuli, pea ko e pō ia: pea ʻoku totolo atu ʻi ai ʻae fanga manu kotoa pē ʻoe vao.
21 De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.
ʻOku ngungulu ʻae fanga laione mui ke maʻu ʻenau meʻa, pea nau kumi ʻenau meʻakai mei he ʻOtua.
22 De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.
ʻOku hopo hake ʻae laʻā, pea ʻoku nau fakataha ai, ʻonau tokoto ʻi honau ngaahi ʻana.
23 De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.
ʻOku ʻalu atu ʻae tangata ki heʻene ngāue, mo ʻene ngoue ʻo aʻu ki he efiafi.
24 Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.
ʻE Sihova, hono ʻikai lahi ʻa hoʻo ngaahi ngāue! Kuo ke ngaohi kotoa pē ia ʻi he poto: ʻoku fonu ʻa māmani ʻi hoʻo koloa.
25 Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.
Pea ʻoku pehē ʻae tahi lahi ni mo laulahi, ʻa ia ʻoku ai ʻae ngaahi meʻa totolo taʻefaʻalaua, ʻae fanga ika iiki mo e lalahi.
26 Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.
ʻOku ʻalu ʻi ai ʻae ngaahi vaka: ʻoku ʻi ai ʻae levaiatani ko ia, ʻaia kuo ke ngaohi ke ne fakavā ai.
27 Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.
ʻOku tatali ʻakinautolu ni kotoa pē kiate koe: koeʻuhi ke ke foaki kiate kinautolu ʻenau meʻakai ʻi he feituʻulaʻā totonu.
28 Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.
Ko ia ʻoku ke foaki kiate kinautolu ʻoku nau tānaki: ʻoku ke mafola ho nima, pea ʻoku pito ʻakinautolu ʻi he lelei.
29 Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.
ʻOku ke fufū ho fofonga, pea nau mamahi ai: ʻoku ke toʻo atu ʻenau mānava, pea nau mate, pea foki ki honau efu.
30 Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.
ʻOku ke fekau atu ho Laumālie, pea ʻoku fakatupu ai ʻakinautolu: pea ʻoku ke fakafoʻou ʻae funga ʻo māmani.
31 De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.
ʻE tolonga ʻo taʻengata ʻae nāunau ʻo Sihova: ʻe fiefia ʻa Sihova ʻi heʻene ngaahi ngāue.
32 Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.
ʻOku ʻafio ia ki māmani, pea tetetete ia: ʻoku ala ia ki he ngaahi foʻi moʻunga, pea ʻoku nau kohu ai.
33 Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.
Te u hiva kia Sihova ʻi heʻeku kei moʻui: te u hiva fakamālō ki hoku ʻOtua ʻi he lolotonga ʻo ʻeku moʻui.
34 Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.
ʻE melie ʻa ʻeku fakakaukau kiate ia: te u fiefia ʻia Sihova.
35 De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!
Tuku ke ʻosiʻosingamālie ʻae kakai angahala mei māmani, pea ʻoua naʻa kei toe ʻae kau angakovi. Fakafetaʻi kia Sihova, ʻa hoku laumālie. Mou fakamālō kia Sihova.
