Psalmen 104
1 Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.
Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Örökkévaló, én Istenem, felette nagy vagy, fenséget és díszt öltöttél.
2 Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.
Világosságba burkolózik, mint palástba, kiterjeszti az eget, mint a szőnyeget.
3 Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.
Aki vizekben gerendázta emeleteit, aki fellegeket tesz szekerévé, aki jár a szélnek szárnyain.
4 Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.
Szeleket tesz követeivé, szolgáivá lobogó tüzet.
5 Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.
Talapzataira alapította a földet, hogy meg ne inogjon mindörökké.
6 Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.
Vízárral, mint ruhával takartad be, a hegyeken vizek állnak;
7 Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.
dorgálásodtól megfutamodnak, dörgésed hangjától szétsietnek –
8 De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.
felemelkednek hegyek, alá sülyednek síkságok – arra a helyre, melyet alapítottál nekik.
9 Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.
Határt vetettél, hogy át ne lépjék, hogy újra be ne borítsák a földet.
10 Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.
Aki forrásokat bocsát a völgyekbe, hegyek között folynak.
11 Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.
Itatják minden vadját a mezőnek, vadszamarak a szomjukat oltják.
12 Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.
Fölöttük lakozik az ég madara, a lombok közül hangot hallatnak.
13 Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.
Megitatja a hegyeket emeleteiből, műveid gyümölcséből jóllakik a föld.
14 Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.
Füvet sarjaszt a baromnak, meg növényt az ember munkája által, előhozván kenyeret a földből,
15 En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.
és bort, mely örvendezteti halandónak szívét, fénylővé tevén az arczot olajtól, a kenyér pedig erősíti a halandónak szívét.
16 De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;
Jóllaknak az Örökkévaló fái, Libánonnak czédrusai, melyeket ültetett;
17 Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.
ahol madarak fészkelnek, a gólya – cziprusfák a háza.
18 De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.
A magas hegyek a zergéknek valók, a sziklák menedékül a hegyi nyulaknak.
19 Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.
Teremtette a holdat ünnepek számára, a nap ismeri lementét;
20 Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:
szerzesz sötétséget s lészen éjszaka, akkor mozog minden vadja az erdőnek.
21 De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.
Fiatal oroszlánok ordítanak ragadmányért, így kérvén Istentől eledelöket.
22 De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.
Felsüt a nap visszahúzódnak és tanyáikba heverednek.
23 De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.
Dolgára kimegy az ember és munkájára egész estig.
24 Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.
Mily számosak a te műveid, Örökkévaló! Mindnyáját bölcseséggel teremtetted, telve van a föld szerzeményeddel.
25 Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.
Emitt a tenger, nagy és széles határú: ott van csúszó-mászó és száma sincs, kicsiny állatok nagyokkal együtt.
26 Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.
Ott hajók járnak, a leviátán, melyet alkottál, hogy játszadozzon abban.
27 Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.
Mindnyájan hozzád reménykednek, hogy megadjad eledelöket a maga idején. –
28 Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.
Adsz nekik szedegetnek; megnyitod kezedet: megtelnek jóval.
29 Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.
Elrejted arczodat: megrémülnek; visszavonod leheletüket: kimúlnak s porukhoz térnek vissza.
30 Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.
Kibocsátod leheletedet: megteremtetnek; így újítod meg a föld színét.
31 De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.
Legyen az Örökkévaló dicsősége örökre, örüljön az Örökkévaló az ő művein!
32 Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.
Aki letekintett a földre s az megrengett, megérinti a hegyeket és füstölögnek.
33 Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.
Hadd énekelek az Örökkévalónak életemben, hadd zengek Istenemnek, amíg vagyok!
34 Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.
Legyen kellemes neki beszédem; én örüljek az Örökkévalóban.
35 De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!
Veszszenek a vétkesek a földről, s gonoszok ne legyenek többé! Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Halleluja!
