Psalmen 104

1 Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.

Preise Jahwe, o meine Seele! / Jahwe, mein Gott, du bist sehr groß: / Mit Hoheit und Pracht hast du dich gekleidet,

2 Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.

In Licht dich gehüllt wie in ein Gewand. / Wie ein Zelttuch hat er die Himmel gespannt.

3 Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.

Im Wasser hat er seine Söller gewölbt. / Wolken macht er zu seinem Wagen. / Auf des Windes Flügeln fährt er einher.

4 Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.

Winde macht er zu seinen Boten, / Zu seinen Dienern Feuerflammen.

5 Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.

Die Erde hat er auf Pfeiler gegründet, / So daß sie nicht wanket immer und ewig.

6 Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.

Die Urflut hat er darüber gedeckt wie ein Kleid, / Selbst über den Bergen standen Wasser.

7 Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.

Vor deinem Machtruf entflohen sie, / Vor deinem gewaltigen Donner eilten sie ängstlich hinweg

8 De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.

- Während Berge sich hoben und Täler sich senkten — / An den Ort, den du ihnen bestimmt.

9 Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.

Eine Grenze hast du ihnen gesetzt, die dürfen sie nicht überschreiten. / Sie dürfen nicht wiederkehren, daß sie die Erde bedecken.

10 Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.

Du sendest Quellen in Bäche aus, / Die zwischen den Bergen fließen.

11 Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.

Sie tränken alles Getier des Gefilds; / Auch Wildesel stillen ihren Durst.

12 Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.

An den Bächen wohnen des Himmels Vögel, / Und aus den Zweigen ertönt ihr Lied.

13 Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.

Er tränkt die Berge aus seinen Söllern. / Von dem, was dein Regen wachsen läßt, wird das Erdreich gesättigt.

14 Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.

Gras lässest du sprossen für das Vieh / Und Kraut zum Nutzen des Menschen: / So bringst du Brot aus der Erde hervor.

15 En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.

Und der Wein soll erfreun des Sterblichen Herz, / Sein Antlitz soll glänzen vom Öl, / Und das Brot soll erquicken des Sterblichen Herz.

16 De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;

Jahwes Bäume trinken sich satt: / Libanons Zedern, die er gepflanzt.

17 Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.

Dort nisten Vögel, / Vor allen der Storch, der sein Nest auf Zypressen hat.

18 De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.

Die Berge dagegen, die hohen, sind der Steinböcke Sitz. / In den Felsen finden die Klippdachse Schutz.

19 Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.

Er schuf den Mond, die Zeiten zu messen, / Dazu auch die Sonne, die ihren Untergang kennt.

20 Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:

Läßt du Finsternis kommen, so wird es Nacht. / Da regt sich alles Getier des Waldes:

21 De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.

Die jungen Löwen vor allen, die da brüllen nach Raub / Und von Gott ihre Nahrung fordern.

22 De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.

Die Sonne geht auf: da schleichen sie weg / Und legen sich nieder in ihren Höhlen.

23 De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.

Der Mensch geht an sein Tagewerk, / An seine Arbeit bis auf den Abend.

24 Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.

Jahwe, wie sind deiner Werke so viel! / Sie alle hast du mit Weisheit vollbracht. / Voll ist die Erde von deinen Gütern.

25 Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.

Da ist das Meer — so groß und so weit! / Drin ist ein zahllos Gewimmel: / Kleine Tiere und große.

26 Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.

Dort ziehen auch Schiffe dahin. / Und der Leviatan ist da, den du geschaffen, / Daß er sich tummle in den Fluten.

27 Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.

Sie alle schauen zu dir empor, / Daß du ihnen Speise gebest zu rechter Zeit.

28 Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.

Wenn du ihnen gibst, so sammeln sie ein; / Öffnest du deine Hand, so werden sie satt von Gutem.

29 Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.

Verbirgst du dein Antlitz, so erschrecken sie; / Nimmst du weg ihren Odem: sie müssen verscheiden / Und kehren zurück in ihren Staub.

30 Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.

Deinen Lebensodem sendest du aus, und sie werden geschaffen: / So erneust du das Antlitz der Erde.

31 De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.

Jahwes Herrlichkeit währe auf ewig! / Es freue sich Jahwe seiner Werke!

32 Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.

Blickt er die Erde an, so erzittert sie; / Berührt er die Berge, so rauchen sie.

33 Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.

Ich will Jahwe singen mein Leben lang, / Meinem Gotte spielen, solange ich bin.

34 Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.

Mög ihm auch mein Sinnen gefallen! / Ich will mich Jahwes freun.

35 De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!

Mögen die Sünder vom Erdboden schwinden / Und die Gottlosen nicht mehr sein! / Meine Seele, preise du Jahwe! / Lobet Jah!