Spreuken 7
1 Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.
Min son, tag vara på mina ord, och göm mina bud inom dig.
2 Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.
Håll mina bud, så får du leva, och bevara min undervisning såsom din ögonsten.
3 Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.
Bind dem vid dina fingrar, skriv dem på ditt hjärtas tavla.
4 Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;
Säg till visheten: "Du är min syster", och kalla förståndet din förtrogna,
5 Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.
så att de bevara dig för främmande kvinnor, för din nästas hustru, som talar hala ord.
6 Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;
Ty ut genom fönstret i mitt hus, fram genom gallret där blickade jag;
7 En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;
då såg jag bland de fåkunniga, jag blev varse bland de unga en yngling utan förstånd.
8 Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.
Han gick fram på gatan invid hörnet där hon bodde, på vägen till hennes hus skred han fram,
9 In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;
skymningen, på aftonen av dagen, nattens dunkel, när mörker rådde
10 En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;
Se, då kom där en kvinna honom till mötes; hennes dräkt var en skökas, och hennes hjärta illfundigt.
11 Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;
Yster och lättsinnig var hon, hennes fötter hade ingen ro i hennes hus.
12 Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;
Än var hon på gatan, än var hon på torgen vid vart gathörn stod hon på lur.
13 En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:
Hon tog nu honom fatt och kysste honom och sade till honom med fräckhet i sin uppsyn:
14 Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;
"Tackoffer har jag haft att frambära; i dag har jag fått infria mina löften.
15 Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.
Därför gick jag ut till att möta dig jag ville söka upp dig, och nu ha jag funnit dig.
16 Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;
Jag har bäddat min säng med sköna täcken, med brokigt linne från Egypten.
17 Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;
Jag har bestänkt min bädd med myrra, med aloe och med kanel.
18 Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.
Kom, låt oss förnöja oss med kärlek intill morgonen, och förlusta oss med varandra i älskog.
19 Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;
Ty min man är nu icke hemma han har rest en lång väg bort.
20 Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.
Sin penningpung tog han med sig; först vid fullmånstiden kommer han hem."
21 Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.
Så förleder hon honom med allahanda fagert tal; genom sina läppars halhet förför hon honom.
22 Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.
Han följer efter henne med hast, lik oxen som går för att slaktas, och lik fången som föres bort till straffet för sin dårskap;
23 Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.
ja, han följer, till dess pilen genomborrar hans lever, lik fågeln som skyndar till snaran, utan att förstå att det gäller dess liv.
24 Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.
Så hören mig nu, I barn, och given akt på min muns tal.
25 Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.
Låt icke ditt hjärta vika av till hennes vägar, och förvilla dig ej in på hennes stigar.
26 Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.
Ty många som ligga slagna äro fällda av henne, och stor är hopen av dem hon har dräpt.
