Spreuken 7
1 Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.
| בני שמר אמרי ומצותי תצפן אתך |
2 Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.
| שמר מצותי וחיה ותורתי כאישון עיניך |
3 Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.
| קשרם על-אצבעתיך כתבם על-לוח לבך |
4 Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;
| אמר לחכמה אחתי את ומדע לבינה תקרא |
5 Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.
| לשמרך מאשה זרה מנכריה אמריה החליקה |
6 Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;
| כי בחלון ביתי-- בעד אשנבי נשקפתי |
7 En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;
| וארא בפתאים אבינה בבנים-- נער חסר-לב |
8 Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.
| עבר בשוק אצל פנה ודרך ביתה יצעד |
9 In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;
| בנשף-בערב יום באישון לילה ואפלה |
10 En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;
| והנה אשה לקראתו שית זונה ונצרת לב |
11 Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;
| המיה היא וסררת בביתה לא-ישכנו רגליה |
12 Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;
| פעם בחוץ--פעם ברחבות ואצל כל-פנה תארב |
13 En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:
| והחזיקה בו ונשקה לו העזה פניה ותאמר לו |
14 Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;
| זבחי שלמים עלי היום שלמתי נדרי |
15 Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.
| על-כן יצאתי לקראתך לשחר פניך ואמצאך |
16 Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;
| מרבדים רבדתי ערשי חטבות אטון מצרים |
17 Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;
| נפתי משכבי-- מר אהלים וקנמון |
18 Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.
| לכה נרוה דדים עד-הבקר נתעלסה באהבים |
19 Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;
| כי אין האיש בביתו הלך בדרך מרחוק |
20 Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.
| צרור-הכסף לקח בידו ליום הכסא יבא ביתו |
21 Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.
| הטתו ברב לקחה בחלק שפתיה תדיחנו |
22 Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.
| הולך אחריה פתאם כשור אל-טבח יבא וכעכס אל-מוסר אויל |
23 Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.
| עד יפלח חץ כבדו-- כמהר צפור אל-פח ולא-ידע כי-בנפשו הוא |
24 Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.
| ועתה בנים שמעו-לי והקשיבו לאמרי-פי |
25 Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.
| אל-ישט אל-דרכיה לבך אל-תתע בנתיבותיה |
26 Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.
| כי-רבים חללים הפילה ועצמים כל-הרגיה |
