Spreuken 7
1 Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.
Min Søn, vogt dig mine Ord, mine Bud maa du gemme hos dig;
2 Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.
vogt mine Bud, saa skal du leve, som din Øjesten vogte du, hvad jeg har lært dig;
3 Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.
bind dem om dine Fingre, skriv dem paa dit Hjertes Tavle,
4 Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;
sig til Visdommen: »Du er min Søster!« og kald Forstanden Veninde,
5 Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.
at den maa vogte dig for Andenmands Hustru, en fremmed Kvinde med sleske Ord.
6 Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;
Thi fra mit Vindue skued jeg ud, jeg kigged igennem mit Gitter;
7 En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;
og blandt de tankeløse saa jeg en Yngling, en uden Vid blev jeg var blandt de unge;
8 Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.
han gik paa Gaden tæt ved et Hjørne, skred frem paa Vej til hendes Hus
9 In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;
i Skumringen henimod Aften, da Nat og Mørke brød frem.
10 En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;
Og se, da møder Kvinden ham i Skøgedragt, underfundig i Hjertet;
11 Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;
løssluppen, ustyrlig er hun, hjemme fandt hendes Fødder ej Ro;
12 Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;
snart paa Gader, snart paa Torve, ved hvert et Hjørne lurer hun;
13 En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:
hun griber i ham og kysser ham og siger med frække Miner;
14 Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;
»Jeg er et Takoffer skyldig og indfrier mit Løfte i Dag,
15 Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.
gik derfor ud for at møde dig, søge dig, og nu har jeg fundet dig!
16 Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;
Jeg har redt mit Leje med Tæpper, med broget ægyptisk Lærred,
17 Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;
jeg har stænket min Seng med Myrra, med Aloe og med Kanelbark;
18 Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.
kom, lad os svælge til Daggry i Vellyst, beruse os i Elskovs Lyst!
19 Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;
Thi Manden er ikke hjemme, paa Langfærd er han draget;
20 Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.
Pengepungen tog han med, ved Fuldmaane kommer han hjem!«
21 Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.
Hun lokked ham med mange fagre Ord, forførte ham med sleske Læber;
22 Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.
tankeløst følger han hende som en Tyr, der føres til Slagtning, som en Hjort, der løber i Nettet,
23 Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.
til en Pil gennemborer dens Lever, som en Fugl, der falder i Snaren, uden at vide, det gælder dens Liv.
24 Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.
Hør mig da nu, min Søn, og lyt til min Munds Ord!
25 Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.
Ej bøje du Hjertet til hendes Veje, far ikke vild paa hendes Stier;
26 Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.
thi mange ligger slagne, hvem hun har fældet, og stor er Hoben, som hun slog ihjel.
