Spreuken 5
1 Mijn zoon! merk op mijn wijsheid, neig uw oor tot mijn verstand;
Mans bērns, ņem vērā manu gudrību, griez savu ausi pie manas mācības,
2 Opdat gij alle bedachtzaamheid behoudt, en uw lippen wetenschap bewaren.
Ka tu sargi apdomību, un tavas lūpas glabā atzīšanu.
3 Want de lippen der vreemde vrouw druppen honigzeem, en haar gehemelte is gladder dan olie.
Jo svešas sievas lūpas pil kā tīrs medus, un viņas mute ir glumāka nekā eļļa;
4 Maar het laatste van haar is bitter als alsem, scherp als een tweesnijdend zwaard.
Bet gals tai ir rūgts kā vērmeles, un ass kā abējās pusēs griezīgs zobens.
Viņas kājas nokāpj nāvē, viņas soļi aizsniedz elli; (Sheol h7585)
6 Opdat gij het pad des levens niet zoudt wegen, zijn haar gangen ongestadig, dat gij het niet merkt.
Lai neapdomā dzīvības ceļus, viņas pēdas grozās, ka nezin kur.
7 Nu dan, gij kinderen! hoort naar mij, en wijkt niet van de redenen mijns monds.
Nu tad, bērni, klausiet man un neatkāpjaties no manas mutes vārdiem.
8 Maak uw weg verre van haar, en nader niet tot de deur van haar huis;
Lai tavs ceļš paliek tālu no viņas, un nenāc tuvu pie viņas nama durvīm,
9 Opdat gij anderen uw eer niet geeft, en uw jaren den wrede;
Ka tu nedod svešām savu jaunības spēku un savus gadus tam briesmīgam,
10 Opdat de vreemden zich niet verzadigen van uw vermogen, en al uw smartelijke arbeid niet kome in het huis des onbekenden;
Ka sveši nepieēdās no tava spēka, un tavs grūtais pūliņš nenāk svešā namā,
11 En gij in uw laatste brult, als uw vlees, en uw lijf verteerd is;
Un tev pēcgalā nav jānopūšas, kad tava āda un miesa diltin nodilusi,
12 En zegt: Hoe heb ik de tucht gehaat, en mijn hart de bestraffing versmaad!
Un tev nav jāsaka: „Ak, kā es esmu nīdējis pamācīšanu, un mana sirds smējusies par rāšanu,
13 En heb niet gehoord naar de stem mijner onderwijzers, noch mijn oren geneigd tot mijn leraars!
Un neesmu klausījis sava pamācītāja balsi, un savu ausi neesmu griezis uz tiem, kas mani mācīja!
14 Ik ben bijna in alle kwaad geweest, in het midden der gemeente en der vergadering!
Tikko nelaimē vēl neesmu visai(dziļi) iestidzis, pašā draudzes un ļaužu vidū!“
15 Drink water uit uw bak, en vloeden uit het midden van uw bornput;
Dzer ūdeni no savas akas, un tekošu ūdeni no sava avota.
16 Laat uw fonteinen zich buiten verspreiden, en de waterbeken op de straten;
Vai tavi avoti lai iztek laukā, un ūdens upes uz ielām?
17 Laat ze de uwe alleen zijn, en van geen vreemde met u.
Lai tās tev vien pieder, un nevienam svešam līdz ar tevi.
18 Uw springader zij gezegend; en verblijd u vanwege de huisvrouw uwer jeugd;
Tavs avots lai ir svētīts, un tu priecājies par savas jaunības sievu.
19 Een zeer liefelijke hinde, en een aangenaam steengeitje; laat u haar borsten te allen tijd dronken maken; dool steeds in haar liefde.
Ak kāda tā mīlīga, kā stirna, un daiļa, kā kalnu kaza! Pie viņas krūtīm pieglaudies allažiņ un ar viņas mīlestību ielīksmojies vienmēr!
20 En waarom zoudt gij, mijn zoon, in een vreemde dolen, en den schoot der onbekende omvangen?
Un kādēļ tu, mans bērns, ar citu gribi jaukties un svešas sievietes krūtis apkampt!
21 Want eens iegelijks wegen zijn voor de ogen des HEEREN, en Hij weegt al zijne gangen.
Jo cilvēka ceļi stāv priekš Tā Kunga acīm, un Tas sver visus viņa soļus.
22 Den goddeloze zullen zijn ongerechtigheden vangen, en met de banden zijner zonden zal hij vastgehouden worden.
Bezdievīgo gūstīs viņa paša noziegumi, un ar savu grēku saitēm viņš taps saistīts.
23 Hij zal sterven, omdat hij zonder tucht geweest is, en in de grootheid zijner dwaasheid zal hij verdwalen.
Bez pamācīšanas palicis, viņš nomirs, un savā lielā ģeķībā viņš gāzīsies.
