Markus 5
1 En zij kwamen over op de andere zijde der zee, in het land der Gadarenen.
Jisua le a ruoisingei hah Galilee dîl râl kângkhat tieng, Gerasa ram an hong tunga.
2 En zo Hij uit het schip gegaan was, terstond ontmoette Hem, uit de graven, een mens met een onreinen geest;
Jisua hah rukuong renga a hong jôk harenghan, mahan thânngei renga hong suok mi inkhatin ântôngpuia. Ha mi hah a sûnga ratha saloi dôn ania
3 Dewelke zijn woning in de graven had, en niemand kon hem binden, ook zelfs niet met ketenen.
male thânngeia om ngâi ani. Tutên Zingjirûi lienpa leh luo khit thei mak ngeia;
4 Want hij was menigmaal met boeien en ketenen gebonden geweest, en de ketenen waren van hem in stukken getrokken, en de boeien verbrijzeld, en niemand was machtig om hem te temmen.
Vêl tamtak a kutngei le a kengei an lei khita, aniatachu a kengei an khitna Zingjirûingei le thîrkolngei hah a pot sata, a khiek chit ngâia. A rât rai sikin tutên an mene theiloi ani.
5 En hij was altijd, nacht en dag, op de bergen en in de graven, roepende en slaande zichzelven met stenen.
Sûna le jâna, thânngeia le tângngeia han ân ieka, amananâkin lungngei leh an ât ngâi.
6 Als hij nu Jezus van verre zag, liep hij toe, en aanbad Hem.
Alazan renga Jisua a hong mua; masikin a hong tânna, amakunga ânboka,
7 En met een grote stem roepende, zeide hij: Wat heb ik met U te doen, Jezus, Gij Zone Gods, des Allerhoogsten? Ik bezweer U bij God, dat Gij mij niet pijnigt!
male rôl inringtakin ân ieka, “Jisua, Pathien Ânchung Tak Nâipasal, khoimo mi lo rang ni ti? Dûk mi tho tet loi rangin, Pathien rimingin nang ke ngên!” a tia.
8 (Want Hij zeide tot hem: Gij onreine geest, ga uit van den mens!)
(Mahi a tina abi chu Jisua'n, a kôm, “Ratha saloi amapa sûng renga hih hong jôk roh!” a lei ti zoi sika ani.)
9 En Hij vraagde hem: Welke is uw naam? En hij antwoordde, zeggende: Mijn naam is Legio; want wij zijn velen.
Masikin Jisua'n a kôm, “Imo ni riming!” tiin arkela. A kôm han, “Ki riming chu ‘Mob’ kin tam sabak ani” tiin a thuona.
10 En hij bad Hem zeer, dat Hij hen buiten het land niet wegzond.
Male ha ram renga hah ratha saloingei a rujûlpai loina rangin Jisua kôm han a ngênrîta.
11 En aldaar aan de bergen was een grote kudde zwijnen, weidende.
Ma mun kôla muol panga han vok pâl tamtak sâk rok an oma.
12 En al de duivelen baden Hem, zeggende: Zend ons in die zwijnen, opdat wij in dezelve mogen varen.
Masikin ratha saloingei han, “Vokngei kôm son mi tîr inla, male an sûnga mi min lût roh” tiin Jisua kôm an ngêna.
13 En Jezus liet het hun terstond toe. En de onreine geesten, uitgevaren zijnde, voeren in de zwijnen; en de kudde stortte van de steilte af in de zee (daar waren er nu omtrent twee duizend), en versmoorden in de zee.
A min se ngeia, male ratha saloingei hah amapa sûng renga an jôk paia, vokngei sûnga han an va lûta. Vokpâlngei hah anrêngin isângnik dôr an nia, anrêngin rôlsora an tânna, dîla an inchôma, an thi let zoi.
14 En die de zwijnen weidden zijn gevlucht, en boodschapten zulks in de stad en op het land. En zij gingen uit, om te zien, wat het was, dat er geschied was.
Vok donsûipungei hah an tânna, khopui le vokvâinamun ngeia han ma thurchi hah an va misîra. Mingei han neinun ahongtung ha en rangin an se zoia,
15 En zij kwamen tot Jezus, en zagen den bezetene zittende, en gekleed, en wel bij zijn verstand, namelijk die het legioen gehad had, en zij werden bevreesd.
male Jisua kôm an tung lehan, ramkhoringei an sûrpu hah puon silin mulungbôk sing vanga insungin an va mua; male anrêngin an chi zoi.
16 En die het gezien hadden, vertelden hun, wat den bezetene geschied was, en ook van de zwijnen.
Amupu ngei han ramkhori sûrpa chunga neinun ahongtung le vokngei chungroi ha mingei an lei rila.
17 En zij begonnen Hem te bidden, dat Hij van hun landpalen wegging.
Masikin anni ngei han Jisua hah an ram mâk rangin an ngên zoia.
18 En als Hij in het schip ging, bad Hem degene, die bezeten was geweest, dat hij met Hem mocht zijn.
Jisua rukuonga a chuong rangtôn ramkhoringei sûrpa han Jisua kôm, “No kôm hong rong ba!” tiin a ngêna.
19 Doch Jezus liet hem dat niet toe, maar zeide tot hem: Ga heen naar uw huis tot de uwen, en boodschap hun, wat grote dingen u de Heere gedaan heeft, en hoe Hij Zich uwer ontfermd heeft.
Hannirese Jisua'n phal maka. Manêkin, “Ni insûngmingei kôm senla, Pumapa'n sin nang a tho pe tie le idôrmo nang lungkham tie hih va ril ngei roh” a tipea.
20 En hij ging heen, en begon te verkondigen in het land van Dekapolis, wat grote dingen hem Jezus gedaan had; en zij verwonderden zich allen.
Masikin amapa hah a sea, Khopui Sôm ngei han a chaia, Jisua'n ata ranga sin a tho pe ngei hah a misîra, ha a misîr a riet ngei murdi'n kamâmruoi sabak an tia.
21 En als Jezus wederom in het schip overgevaren was aan de andere zijde, vergaderde een grote schare bij Hem; en Hij was bij de zee.
Jisua'n rukuong leh dîl râl kângkhat tieng rakânin a se nôka, dîl panga loko tamtak a kôm an hong intûpa.
22 En ziet, er kwam een van de oversten der synagoge, met name Jairus; en Hem ziende, viel hij aan Zijn voeten,
Synagog taka ulienpu a riming Jairus a hongtunga, male Jisua a mu lehan, Jisua ke kunga ânboka, a kôm,
23 En bad Hem zeer, zeggende: Mijn dochtertje is in haar uiterste; ik bid U, dat Gij komt en de handen op haar legt, opdat zij behouden worde, en zij zal leven.
male “Ka nâinupangte hih ana sabaka. Masikin rangâihoitakin juong inla, a hong dam nôka a ring theina rangin a chunga nu kutngei ni juong minngam pe roh!” tiin a ngênrîta.
24 En Hij ging met hem; en een grote schare volgde Hem, en zij verdrongen Hem.
Hanchu Jisua hah ama lehan an sea. Loko tamtakin an jûia, an ep rai sikin an innengin an innenga.
25 En een zekere vrouw, die twaalf jaren den vloed des bloeds gehad had,
Mahan nuvengte inkhat kum sômleinik thisuoka damloi a oma,
26 En veel geleden had van vele medicijnmeesters, en al het hare daaraan ten koste gelegd en geen baat gevonden had, maar met welke het veeleer erger geworden was;
doctorngei tamtakin an donsûi suonûk khomin la dam thei maka. A sum dôn murdi a heklet zoia, hannirese dam nêkin inrikin ânrik pe uola.
27 Deze van Jezus horende, kwam onder de schare van achteren, en raakte Zijn kleed aan;
Hanu han Jisua chungroi a rieta, masikin lokongei kâra Jisua nûka a honga,
28 Want zij zeide: Indien ik maar Zijn klederen mag aanraken, zal ik gezond worden.
a mulungrîlin, “A puonngei luo khom tôn inlang, dam kelen ki tih” a tia.
29 En terstond is de fontein haars bloeds opgedroogd, en zij gevoelde aan haar lichaam, dat zij van die kwaal genezen was.
Amanu han a puonmor a tôna, male a thisuok ha harenghan among pita; a natna hah mindam ani zoi tiin, ânriet kelen zoia.
30 En terstond Jezus, bekennende in Zichzelven de kracht, die van Hem uitgegaan was, keerde Zich om in de schare, en zeide: Wie heeft Mijn klederen aangeraakt?
Jisua'n a sûng renga sinthotheina ajôk ti a riet kelena, masikin lokongei tieng a hônheia, an kôm, “Tumo ku puonngei a tôn?” Tiin a rekel ngeia.
31 En Zijn discipelen zeiden tot Hem: Gij ziet, dat de schare U verdringt, en zegt Gij: Wie heeft Mij aangeraakt?
A ruoisingeiin a kôm, “Lokongeiin madôr nang an neng hih nu mu nimak mo; itho mo tumo ku puon a tôn ni ti hih?” an tipea.
32 En Hij zag rondom om haar te zien, die dat gedaan had.
Hannirese Jisua'n chu a puon tônpu mu rangin a en titira.
33 En de vrouw, vrezende en bevende, wetende, wat aan haar geschied was, kwam en viel voor Hem neder, en zeide Hem al de waarheid.
nuvengtenu han a chunga neinun ahongtung hah ânrietin chu, chi leh innîk pumin a honga, a ke kunga khûkinbilin, male a thurchi hah adiktakin a ril leta.
34 En Hij zeide tot haar: Dochter, uw geloof heeft u behouden; ga heen in vrede, en zijt genezen van deze uw kwaal.
Jisua'n a kôm, “Ka nâinupang, na taksônnân nang amindam zoi, rathânngamtakin senla, na natna renga hong damriem ta roh,” a tipea.
35 Terwijl Hij nog sprak, kwamen enigen van het huis des oversten der synagoge, zeggende: Uw dochter is gestorven; wat zijt gij den Meester nog moeilijk?
Jisua ala chonglâitakin, thangtheipungei senkhat Jairus in renga an honga, Jairus kôm, “Na nâinupang chu athi suo zoi, ithomo Minchupu na la minjêl banga?” an tia.
36 En Jezus, terstond gehoord hebbende het woord, dat er gesproken werd, zeide tot den overste der synagoge: Vrees niet; geloof alleenlijk.
Jisua'n chu an chong hah lunghâng tho maka, Jairus kôm han, “Chi nônla, iem ngit roh” a tipea.
37 En Hij liet niemand toe Hem te volgen, dan Petrus, en Jakobus, en Johannes, den broeder van Jakobus;
Hanchu Peter, Jacob le a nâipa John telloin chu tute ama jûi rangin phal maka.
38 En kwam in het huis des oversten der synagoge; en zag de beroerte en degenen, die zeer weenden en huilden.
Jairus ina an va tungin chu, Jisua'n rahang râttaka chap ngei le an ieka, ânrum ngei hah a va mu ngeia.
39 En ingegaan zijnde, zeide Hij tot hen: Wat maakt gij beroerte, en wat weent gij? Het kind is niet gestorven, maar het slaapt.
In sûnga a lûta, an kôm, “Itho mo nin chapa? Ithomo nin inngûia? Hi nupangte hi athi nimaka a in kêng ani!” a tia.
40 En zij belachten Hem; maar Hij, als Hij hen allen had uitgedreven, nam bij Zich den vader en de moeder des kinds, en degenen die met Hem waren, en ging binnen, waar het kind lag.
Anni han ama an munuisana, masikin an rêngin a nottuor ngei leta, nupangte a nû le a pa male a ruoisi inthum ngei leh nupangte jâlna khâltana han an lûta.
41 En Hij vatte de hand des kinds, en zeide tot haar: Talitha kumi! hetwelk is, zijnde overgezet: Gij dochtertje (Ik zeg u), sta op.
Nupangte kut hah a sûra male a kôm, “Talitha koum” a tia, maha, “Nupangte, inthoi roh nang ki ti!” tina ani.
42 En terstond stond het dochtertje op, en wandelde; want het was twaalf jaren oud; en zij ontzetten zich met grote ontzetting.
Hanchu, ha nupangte hah harenghan a hong inthoia, a lôn thei kelen zoia. (Amanu hah kum sômleinik nupangte ani.) Ha anghan ahongni lehan, an kamâm sabaka.
43 En Hij gebood hun zeer, dat niemand datzelve zou weten; en zeide, dat men haar zou te eten geven.
Aniatachu Jisua'n tute ril tet loi rangin chongpêk inngartak a pêk ngeia, male “An kôm han a sâk rang imakhat pêk roi,” a tia.
