Klaagliederen 5
1 Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
2 Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
3 Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
4 Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
5 Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
6 Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
7 Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
8 Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
9 Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
10 Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
11 Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
12 De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
13 Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
14 De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
15 De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
16 De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
17 Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
18 Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
19 Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
20 Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
21 HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
22 Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.
