Klaagliederen 5
1 Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Piemini, Kungs, kas mums noticis, skaties un uzlūko mūsu kaunu.
2 Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Mūsu mantas tiesa svešiniekiem kļuvusi, mūsu nami ārzemniekiem.
3 Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Mēs esam bāriņi bez tēva, mūsu mātes ir kā atraitnes.
4 Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Savu ūdeni mēs dzeram par naudu, savu malku pērkam par maksu.
5 Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
Mēs topam vajāti pār kaklu pār galvu, mēs esam noguruši, dusas mums nav.
6 Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
Mēs esam devušies rokā ēģiptiešiem un Asiriešiem, lai dabūtu maizes paēst.
7 Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Mūsu tēvi apgrēkojušies, un to vairs nav, bet mēs nesam viņu noziegumus.
8 Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Kalpi valda pār mums, un neviena nav, kas mūs izglābj no viņu rokām.
9 Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Mums sava maize jāatved ar nāves bailēm, tuksneša zobena priekšā.
10 Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Mūsu āda ir nomelnējusi kā ceplī no tāda briesmīga bada.
11 Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
Sievas Ciānā apsmietas, jaunavas Jūda pilsētās.
12 De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
Lielkungi caur viņu roku ir pakārti, un vecaju vaigs nav turēts godā.
13 Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Jaunekļus dzen pie malšanas, un puiši klūp malku nesdami.
14 De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Vecaji atstājās no vārtiem un jaunekļi no savām dziesmām.
15 De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Mūsu sirds līksmība ir pagalam, mūsu diešana palikusi par vaimanām.
16 De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Mūsu galvas kronis nokritis, - ak vai mums, ka esam grēkojuši!
17 Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Tādēļ mūsu sirds gurdena, tādēļ mūsu acis palikušas tumšas;
18 Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
Ciānas kalna dēļ, kas izpostīts, ka lapsas pār to tekā.
19 Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Tu, Kungs, paliec mūžīgi, Tavs godības krēsls līdz radu radiem.
20 Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Kādēļ Tu mūs mūžam gribi aizmirst, kāpēc Tu mūs tik ilgi gribi atstāt?
21 HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Kungs, atgriezi mūs pie Tevis, tad atgriezīsimies, atjauno mūsu dienas, tā kā vecos laikos.
22 Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
Jeb vai Tu mūs pavisam esi atmetis un tik ļoti par mums apskaities?
