Klaagliederen 5
1 Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Emlékezzél meg, mi lett velünk, tekintsd és nézd gyalázatunkat!
2 Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Birtokunk átszállt idegenekre, házaink külföldiekre.
3 Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Árvák lettünk, apátlanok, anyáink mintegy özvegyek.
4 Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Vizünket pénzért ittuk, fát díjon szerzünk.
5 Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
Nyakunkon üldöztek minket, elfáradtunk, nem adatott pihennünk.
6 Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
Egyiptomnak adtunk kezet, Assúrnak, hogy jóllakjunk kenyérrel.
7 Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Atyáink vétkeztek és nincsenek, mi pedig bűneiket hordoztuk.
8 Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Szolgák uralkodnak rajtunk, nincs ki kezökből kiszabadítana.
9 Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Lelkünk árán szerezzük kenyerünket a pusztának kardja miatt.
10 Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Bőrünk megfeketélett mint a kemencze az éhség forrósága miatt.
11 Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
Asszonyokat bántalmaztak Cziónban, hajadonokat Jehúda városaiban.
12 De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
Vezérek akasztattak fel kezük által, vének arcza nem tiszteltetett.
13 Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Ifjak malmot hordtak és fiuk a fában botlottak meg.
14 De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Vének eltüntek a kapuból, ifjak az ő daluktól.
15 De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Eltünt szivünk vigalma, gyászra fordult körtánczunk.
16 De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Leesett fejünk koronája, oh jaj nekünk, hogy vétkeztünk.
17 Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Ezért lett sínylővé a szivünk, ezek miatt sötétültek el szemeink:
18 Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
Czión hegyéért, hogy elpusztult, rókák kószálnak rajta.
19 Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Te, Örökkévaló, székelsz örökre, trónod nemzedékre meg nemzedékre.
20 Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Miért felejtesz el bennünket mindig, elhagysz minket hosszú időkre?
21 HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Téríts bennünket magadhoz, hogy megtérjünk, újítsd meg napjainkat mint hajdanta.
22 Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
Avagy végkép elvetettél minket, olyannyira haragudtál ránk!
