< Klaagliederen 5 >
1 Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Gedenke, HERR, wie es uns gehet; schau und siehe an unsere Schmach!
2 Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Unser Erbe ist den Fremden zuteil worden und unsere Häuser den Ausländern.
3 Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Wir sind Waisen und haben keinen Vater; unsere Mütter sind wie Witwen.
4 Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Unser eigen Wasser müssen wir um Geld trinken; unser Holz muß man bezahlt bringen lassen.
5 Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
Man treibt uns über Hals, und wenn wir schon müde sind, läßt man uns doch keine Ruhe.
6 Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
Wir haben uns müssen Ägypten und Assur ergeben, auf daß wir doch Brot satt zu essen haben.
7 Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Unsere Väter haben gesündiget und sind nicht mehr vorhanden; und wir müssen ihre Missetat entgelten.
8 Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Knechte herrschen über uns, und ist niemand, der uns von ihrer Hand errette.
9 Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Wir müssen unser Brot mit Fahr unsers Lebens holen vor dem Schwert in der Wüste.
10 Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Unsere Haut ist verbrannt wie in einem Ofen vor dem greulichen Hunger.
11 Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
Sie haben die Weiber zu Zion geschwächt und die Jungfrauen in den Städten Judas.
12 De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
Die Fürsten sind von ihnen gehenket, und die Person der Alten hat man nicht geehret.
13 Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Die Jünglinge haben Mühlsteine müssen tragen und die Knaben über dem Holztragen straucheln.
14 De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Es sitzen die Alten nicht mehr unter dem Tor, und die Jünglinge treiben kein Saitenspiel mehr.
15 De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Unsers Herzens Freude hat ein Ende, unser Reigen ist in Wehklagen verkehret.
16 De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Die Krone unsers Haupts ist abgefallen. O wehe, daß wir so gesündiget haben!
17 Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Darum ist auch unser Herz betrübt, und unsere Augen sind finster worden
18 Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
um des Berges Zions willen, daß er so wüst liegt, daß die Füchse darüberlaufen.
19 Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Aber du, HERR, der du ewiglich bleibest und dein Thron für und für,
20 Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
warum willst du unser so gar vergessen und uns die Länge so gar verlassen?
21 HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Bringe uns, HERR, wieder zu dir, daß wir wieder heimkommen; verneue unsere Tage wie vor alters!
22 Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
Denn du hast uns verworfen und bist allzusehr über uns erzürnet.