Klaagliederen 5
1 Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
