Job 9
1 Maar Job antwoordde en zeide:
Felelt Jób és mondta:
2 Waarlijk, ik weet, dat het zo is; want hoe zou de mens rechtvaardig zijn bij God?
Valóban tudom, hogy így van; miképpen is igazulhat Istennel szemben a halandó?
3 Zo Hij lust heeft, om met hem te twisten, niet een uit duizend zal hij Hem beantwoorden.
Ha kíván pörölni vele, nem felel neki egyre sem ezer közül.
4 Hij is wijs van hart, en sterk van kracht; wie heeft zich tegen Hem verhard, en vrede gehad?
Szívre bölcs, erőre hatalmas! Ki keményítette meg magát ellene és sértetlen maradt?
5 Die de bergen verzet, dat zij het niet gewaar worden, Die ze omkeert in Zijn toorn;
A ki hegyeket mozdít el, s nem is tudják, a melyeket felforgatott haragjában;
6 Die de aarde beweegt uit haar plaats, dat haar pilaren schudden;
a ki megreszketteti a földet a helyéről, hogy oszlopai megrendülnek;
7 Die de zon gebiedt, en zij gaat niet op; en verzegelt de sterren;
a ki szól a napnak s nem ragyog fel, s a csillagokra pecsétet tesz;
8 Die alleen de hemelen uitbreidt, en treedt op de hoogten der zee;
kiterjeszti az eget egymagában s lépdel a tenger magaslatain;
9 Die den Wagen maakt, den Orion, en het Zevengesternte, en de binnenkameren van het Zuiden;
teremti a gönczölszekerét, az óriont s a fiastyúkot meg a Délnek kamaráit;
10 Die grote dingen doet, die men niet doorzoeken kan; en wonderen, die men niet tellen kan.
a ki nagyokat tesz kikutathatatlanúl, csodásokat, úgy hogy számuk sincsen:
11 Zie, Hij zal voor mij henengaan, en ik zal Hem niet zien; en Hij zal voorbijgaan, en ik zal Hem niet merken.
lám, elvonul mellettem s nem látom, elhalad s nem veszem észre;
12 Zie, Hij zal roven, wie zal het Hem doen wedergeven? Wie zal tot Hem zeggen: Wat doet Gij?
ha kit elragad, ki utasítaná vissza, ki szólna hozzá mit mívelsz?
13 God zal Zijn toorn niet afkeren; onder Hem worden gebogen de hovaardige helpers.
Isten nem fordítja el haragját, alatta legörnyedtek Ráháb segítői;
14 Hoeveel te min zal ik Hem antwoorden, en mijn woorden uitkiezen tegen Hem?
hát még hogy felelnék én neki, választanám szavaimat vele szemben!
15 Denwelken ik, zo ik rechtvaardig ware, niet zou antwoorden; mijn Rechter zal ik om genade bidden.
A ki, ha igazam volna, nem felelnék, az én bírámhoz könyörögnék.
16 Indien ik roep, en Hij mij antwoordt; ik zal niet geloven, dat Hij mijn stem ter ore genomen heeft.
Ha szólítanám s felelne nekem, nem hinném, hogy figyel szavamra.
17 Want Hij vermorzelt mij door een onweder, en vermenigvuldigt mijn wonden zonder oorzaak.
A ki viharban rám rohan, hogy sebeimet sokasítsa ok nélkül.
18 Hij laat mij niet toe mijn adem te verhalen; maar Hij verzadigt mij met bitterheden.
Nem enged lélegzetet vennem, hanem jóllakat keserűségekkel.
19 Zo het aan de kracht komt, zie, Hij is sterk; en zo het aan het recht komt, wie zal mij dagvaarden?
Ha erőn fordul meg: íme a hatalmas, és ha ítéleten: ki idéz meg engem?
20 Zo ik mij rechtvaardig, mijn mond zal mij verdoemen; ben ik oprecht, Hij zal mij toch verkeerd verklaren.
Ha igazam volna, szájam ítélne el engem; gáncstalan vagyok, fonákká tesz engem.
21 Ben ik oprecht, zo acht ik toch mijn ziel niet; ik versmaad mijn leven.
Gáncstalan vagyok, nem ismerem lelkemet, megvetem életemet!
22 Dat is een ding, daarom zeg ik: Den oprechte en den goddeloze verdoet Hij.
Egyre megy; azért azt mondom: Gáncstalant és gonoszt semmisít ő meg.
23 Als de gesel haastelijk doodt, bespot Hij de verzoeking der onschuldigen.
Ha hirtelen öl az ostor, az ártatlanok elcsüggedésén gúnyolódik.
24 De aarde wordt gegeven in de hand des goddelozen; Hij overdekt het aangezicht harer rechteren; zo niet, wie is Hij dan?
Az ország gonoszok kezébe adatott; bíráinak arczát eltakarja, ha ő nem, ugyan kicsoda?
25 En mijn dagen zijn lichter geweest dan een loper; zij zijn weggevloden, zij hebben het goede niet gezien.
Napjaim pedig gyorsabbak voltak a futárnál, eliramodtak, nem láttak jót.
26 Zij zijn voorbijgevaren met jachtschepen; gelijk een arend naar het aas toevliegt.
Tovavonultak akár gyékényhajók, mint sas lecsap az étkére.
27 Indien mijn zeggen is: Ik zal mijn klacht vergeten, en ik zal mijn gebaar laten varen, en mij verkwikken;
Ha azt mondtam, hadd felejtem el panaszomat, hagyom abba bánatos arczomat s hadd derülök fel:
28 Zo schroom ik voor al mijn smarten; ik weet, dat Gij mij niet onschuldig zult houden.
megfélemedtem mind a fájdalmaimtól, tudtam, hogy nem fogsz engem ártatlannak mondani.
29 Ik zal toch goddeloos zijn; waarom dan zal ik ijdellijk arbeiden?
Nekem bűnösnek kell lennem – minek fáradozzam hát hiába?
30 Indien ik mij wasse met sneeuwwater, en mijn handen zuivere met zeep;
Ha megmosakodnám hóvízben s lúggal tisztítanám kezeimet:
31 Dan zult Gij mij in de gracht induiken, en mijn klederen zullen van mij gruwen.
akkor a verembe mártanál engem, hogy megutálnának ruháim.
32 Want Hij is niet een man, als ik, dien ik antwoorden zou, zo wij te zamen in het gericht kwamen.
Mert nem ember ő mint én, bogy felelhetnék neki, hogy együtt mehetnénk be ítéletre.
33 Er is geen scheidsman tussen ons, die zijn hand op ons beiden leggen mocht.
Nem létezik, ki közöttünk dönt, ki rá tenné kezét mindkettőnkre.
34 Dat Hij van op mij Zijn roede wegdoe, en dat Zijn verschrikking mij niet verbaasd make;
Távolítsa el rólam vesszejét, s rettentése ne ijesszen engem:
35 Zo zal ik spreken, en Hem niet vrezen; want zodanig ben ik niet bij mij.
majd beszélnék s nem félnék tőle, mert nem olyan vagyok én magamban.
