Job 41
1 Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
Kan du draga upp Leviatan med krok och med en metrev betvinga hans tunga?
2 Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
Kan du sätta en sävhank i hans nos eller borra en hake genom hans käft?
3 Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
Menar du att han skall slösa på dig många böner eller tala till dig med mjuka ord?
4 Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
Att han skall vilja sluta fördrag med dig, så att du finge honom till din träl för alltid?
5 Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
Kan du hava honom till leksak såsom en fågel och sätta honom i band åt dina tärnor?
6 Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
Pläga fiskarlag köpslå om honom och stycka ut hans kropp mellan krämare?
7 Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
Kan du skjuta hans hud full med spjut och hans huvud med fiskharpuner?
8 Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
Ja, försök att bära hand på honom du skall minnas den striden och skall ej föra så mer.
9 Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
Nej, den sådant vågar, hans hopp bliver sviket, han fälles till marken redan vid hans åsyn.
10 Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne. Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?
11 Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen? Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.
12 Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar, om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.
13 Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
Vem mäktar rycka av honom hans pansar? Vem vågar sig in mellan hans käkars par?
14 Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem? Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.
15 Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
Stolta sitta på honom sköldarnas rader; hopslutna äro de med fast försegling.
16 Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
Tätt fogar sig den ena intill den andra, icke en vindfläkt tränger in mellan dem.
17 Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
Var och en håller ihop med den nästa, de gripa in i varandra och skiljas ej åt.
18 Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
När han fnyser, strålar det av ljus; hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.
19 Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
Bloss fara ut ur hans gap, eldgnistor springa fram därur.
20 Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.
Från hans näsborrar utgår rök såsom ur en sjudande panna på bränslet.
21 Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
Hans andedräkt framgnistrar eldkol, och lågor bryta fram ur hans gap.
22 In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
På hans hals har kraften sin boning, och framför honom stapplar försagdhet.
23 De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk, det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.
24 Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
Hans hjärta är fast såsom sten, fast såsom bottenstenen i kvarnen.
25 Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
När han reser sig, bäva hjältar, av ångest mista de all sans.
26 Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd, ej heller spjut eller pil eller pansar.
27 Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
Han aktar järn såsom halm och koppar såsom murket trä.
28 De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
Bågskott skrämma honom ej bort, slungstenar förvandlas för honom till strå;
29 De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
ja, stridsklubbor aktar han såsom strå, han ler åt rasslet av lansar.
30 Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
På sin buk bär han skarpa eggar, spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.
31 Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
Han gör djupet sjudande som en gryta, likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.
32 Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
Bakom honom strålar vägen av ljus, djupet synes bära silverhår.
33 Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
Ja, på jorden finnes intet som är honom likt, otillgänglig för fruktan skapades han.
34 Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
På allt vad högt är ser han med förakt, konung är han över alla stolta vilddjur.
