Job 41
1 Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
Kihúzhatod-é a leviáthánt horoggal, leszoríthatod-é a nyelvét kötéllel?
2 Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
Húzhatsz-é gúzst az orrába, az állát szigonynyal átfurhatod-é?
3 Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
Vajjon járul-é elődbe sok könyörgéssel, avagy szól-é hozzád sima beszédekkel?
4 Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
Vajjon frigyet köt-é veled, hogy fogadd őt örökös szolgádul?
5 Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
Játszhatol-é vele, miként egy madárral; gyermekeid kedvéért megkötözheted-é?
6 Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
Alkudozhatnak-é felette a társak, vagy a kalmárok közt feloszthatják-é azt?
7 Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
Tele rakhatod-é nyársakkal a bőrét, avagy szigonynyal a fejét?
8 Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
Vesd rá a kezedet, de megemlékezzél, hogy a harczot nem ismételed.
9 Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
Ímé, az ő reménykedése csalárd; puszta látása is halálra ijeszt!
10 Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
Nincs oly merész, a ki őt felverje. Ki hát az, a ki velem szállna szembe?
11 Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
Ki adott nékem elébb, hogy azt visszafizessem? A mi az ég alatt van, mind enyém!
12 Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
Nem hallgathatom el testének részeit, erejének mivoltát, alkotásának szépségét.
13 Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
Ki takarhatja fel ruhája felszínét; két sor foga közé kicsoda hatol be?
14 Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
Ki nyitotta fel orczájának ajtait? Fogainak sorai körül rémület lakik!
15 Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
Büszkesége a csatornás pajzsok, összetartva mintegy szorító pecséttel.
16 Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
Egyik szorosan a másikhoz lapul, hogy közéje levegő se megy.
17 Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
Egyik a másikhoz tapad, egymást tartják, egymástól elszakadhatatlanok.
18 Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
Tüsszentése fényt sugároz ki, és szemei, mint a hajnal szempillái.
19 Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
A szájából szövétnekek jőnek ki, és tüzes szikrák omlanak ki.
20 Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.
Orrlyukaiból gőz lövel elő, mint a forró fazékból és üstből.
21 Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
Lehellete meggyujtja a holt szenet, és a szájából láng lövel elő.
22 In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
Nyakszirtjén az erő tanyáz, előtte félelem ugrándozik.
23 De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
Testének részei egymáshoz tapadtak; kemény önmagában és nem izeg-mozog.
24 Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
Szíve kemény, mint a kő, oly kemény, mint az alsó malomkő.
25 Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
Hogyha felkél, hősök is remegnek; ijedtökben veszteg állnak.
26 Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
Ha éri is a fegyver, nem áll meg benne, legyen bár dárda, kopja vagy kelevéz.
27 Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
Annyiba veszi a vasat, mint a pozdorját, az aczélt, mint a korhadt fát.
28 De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
A nyíl vesszője el nem űzi őt, a parittyakövek pozdorjává változnak rajta.
29 De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
Pozdorjának tartja a buzogányütést is, és kineveti a bárd suhogását.
30 Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
Alatta éles cserepek vannak; mint szeges borona hentereg az iszap felett.
31 Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
Felkavarja a mély vizet, mint a fazekat, a tengert olyanná teszi, mint a festékedény.
32 Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
Maga után világos ösvényt hagy, azt hinné valaki, a tenger megőszült.
33 Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
Nincs e földön hozzá hasonló, a mely úgy teremtetett, hogy ne rettegjen.
34 Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
Lenéz minden nagy állatot, ő a király minden ragadozó felett.
