Job 41
1 Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
Kannst du das Krokodil mit der Angel ziehen und mit der Schnur seine Zunge niederdrücken?
2 Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
Ziehst du ihm eine Binsenschnur durch die Nase und durchbohrst du mit dem Haken seine Backe?
3 Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
Wird es dir viel Flehens machen oder dir gute Worte geben?
4 Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
Wird es einen Vertrag mit dir eingehen, daß du es für immer zum Sklaven nehmest?
5 Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
Wirst du mit ihm spielen, wie mit einem Vöglein und kannst du es anbinden für deine Mädchen?
6 Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
Feilschen darum die Zunftgenossen, verteilen es unter die Händler?
7 Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
Kannst du sein Haupt mit Stacheln spicken und seinen Kopf mit schwirrenden Harpunen?
8 Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
Lege nur deine Hand an es - gedenke, welch' ein Kampf! du wirst's nicht wieder thun.
9 Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
Ja, seine Hoffnung ward betrogen; wird er doch schon bei seinem Anblick hingestreckt.
10 Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
So tollkühn ist keiner, daß er es reizen dürfte, - und wer ist, der mir sich stellen dürfte?
11 Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
Wer hat mir etwas zuvor gethan, daß ich vergelten müßte? Was irgendwo unter dem Himmel ist, gehört mir!
12 Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
Ich darf nicht schweigen von seinen Gliedern, noch von der Stärke und der Schönheit seines Baus.
13 Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
Wer hat je vorn sein Gewand aufgedeckt, und wer dringt in seines Gebisses Doppelreihen?
14 Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
Wer hat je seines Rachens Doppelthor geöffnet? Um seine Zähne rings ist Schrecken!
15 Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
Ein Stolz sind die Rinnen der Schilde, mit festem Siegel verschlossen.
16 Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
Eins reiht sich an das andere, kein Lüftchen dringt zwischen sie ein.
17 Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
Jedes hängt am andern fest; sie schließen sich zusammen unzertrennlich.
18 Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
Sein Niesen läßt Licht erglänzen, und seine Augen gleichen der Morgenröte Wimpern.
19 Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
Seinem Rachen entfahren Fackeln, entsprühen Feuerfunken.
20 Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.
Aus seinen Nüstern dringt Dampf hervor wie von einem siedenden Topf mit Binsenfeuerung.
21 Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
Sein Odem entzündet Kohlen, und Flammen entfahren seinem Rachen.
22 In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
Auf seinem Halse wohnt die Kraft, und vor ihm her tanzt Verzagen.
23 De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
Die Wampen seines Leibes haften fest, ihm angegossen unbeweglich.
24 Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
Sein Herz ist fest gegossen wie Stein, ja fest gegossen, wie ein unterer Mühlstein.
25 Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
Wenn es auffährt, so fürchten sich Helden, geraten vor Schrecken in Verwirrung.
26 Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
Greift man es an mit dem Schwert - so hält das nicht Stand, nicht Lanze, Pfeil und Panzer.
27 Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
Es achtet das Eisen für Stroh, für wurmstichig Holz das Erz.
28 De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
Der Sohn des Bogens verjagt es nicht, in Strohhalme verwandeln sich ihm Schleudersteine.
29 De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
Wie Strohhalme gelten ihm Keulen, und es lacht des Sausens der Lanze.
30 Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
Unten an ihm sind spitzeste Scherben; einen Dreschschlitten breitet es aus auf dem Schlamm.
31 Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
Es macht die Tiefe sieden wie einen Topf, macht das Wasser einem Salbenkessel gleich.
32 Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
Hinter ihm leuchtet ein Pfad auf; man hält die Flut für Silberhaar.
33 Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
Nichts kommt ihm gleich auf Erden, ihm, das geschaffen ist, sich nie zu fürchten.
34 Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
Auf alles Hohe sieht es herab - ein König ist es über alle Stolzen!
