Job 4
1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Då svarade Eliphas af Thema, och sade:
2 Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
Du lider tilläfventyrs icke gerna, om man försöker att tala med dig? Men ho kan låtat?
3 Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Si, du hafver undervisat många, och styrkt trötta händer.
4 Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
Ditt tal hafver upprest dem, som fallne voro; och bäfvande knä hafver du förstärkt.
5 Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
Men nu, medan det kommer på dig, varder du förtvinad; och nu, medan det drabbar på dig, förskräckes du.
6 Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
Ja, der är nu din ( Guds ) fruktan, din tröst, ditt hopp, och din fromhet.
7 Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Käre, tänk uppå, hvar är någor oskyldiger förgången? Eller hvar äro de rättfärdige någon tid utrotade?
8 Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
Såsom jag väl sett hafver, de som vedermödo plöjde, och olycko sådde, de skåro det ock upp;
9 Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
Att de äro genom Guds anda förgångne, och af hans vredes anda förgjorde.
10 De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Lejonens rytande, och lejinnones röst, och de unga lejons tänder äro sönderbrutna.
11 De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
Lejonet är förgånget, att det icke mera röfvar; och de unga lejon äro förskingrade.
12 Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
Och till mig är kommet ett hemligit ord, och mitt öra hafver deraf fått något märkeligit.
13 Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
Då jag begrundade nattenes syner, då sömnen faller på menniskorna;
14 Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
Då kom fruktan och bäfvande mig uppå, och all min ben förskräcktes.
15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
Och då anden gick framom mig, reste mig håret på minom kropp.
16 Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Då stod en för min ögon, och dess skapnad kände jag intet; han var stilla, och jag hörde ena röst:
17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
Huru kan en menniska vara rättfärdigare än Gud; eller en man vara renare än han, som honom gjort hafver?
18 Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
Si, ibland sina tjenare finner han icke trohet, och i sinom Änglom finner han dårhet.
19 Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
Huru mycket mer de som bo i lerhus; och de der grundade äro på jordene, skola förtäras af matk.
20 Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
Det varar ifrå morgonen intill aftonen, så varda de upphuggne; och förr än de varda det varse, äro de platt borto;
21 Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
Och deras käraste förgås; och dö ock oförvarandes.
