Job 4
1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Тада одговори Елифас Теманац и рече:
2 Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?
3 Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;
4 Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.
5 Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.
6 Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?
7 Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?
8 Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.
9 Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.
10 De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.
11 De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.
12 Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.
13 Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,
14 Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,
15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.
16 Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:
17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?
18 Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;
19 Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.
20 Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.
21 Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.
