Job 4
1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Felelt a Témánbeli Elífáz és mondta:
2 Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
ajjon ha szólni próbálnánk hozzád, terhedre volna-e; de visszatartani a szavakat ki bírja?
3 Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Íme, oktattál sokakat, és lankadt kezeket megerősítettél;
4 Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
a megbotlót fönntartották szavaid és görnyedező térdeket megszilárdítottál.
5 Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
Most hogy reád jött, terhedre van, hozzád ér, és megrémültél?
6 Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
Nemde istenfélelmed a te bizodalmad, reményed pedig útjaid gáncstalansága!
7 Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Gondolj csak rá: ki az, ki ártatlanul veszett el, és hol semmisültek meg egyenesek?
8 Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
A mint én láttam: kik jogtalanságot szántottak és bajt vetettek, azt aratják is;
9 Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
Isten leheletétől elvesztek, s haragja fuvallatától elenyésznek.
10 De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Oroszlán ordítása, vadállat üvöltése és az oroszlánkölykök fogai kitörettek.
11 De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
Oroszlán elvész ragadmány híján, s a nőstényoroszlán fiai szertezüllenek.
12 Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
De én hozzám egy ige lopódzott, és neszt fogott fel fülem belőle.
13 Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
Képzetek közt az éj látományaitól, mikor mély álom esik az emberekre:
14 Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
rettegés lepett meg és remegés, és összes csontjaimat megrettentette.
15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
S egy szellem suhant el arczom mellett, borzadott testemnek hajaszála.
16 Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Ott áll, de nem ismerem meg ábrázatát, egy alak van szemeim előtt; suttogást meg hangot hallok:
17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
Igaznak bizonyul-e halandó az Isten előtt, vagy alkotója előtt tisztának-e a férfi?
18 Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
Lám, szolgáiban nem hisz és angyalaira vet gáncsot;
19 Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
hát még kik agyagházakban laknak, a kiknek a porban van alapjuk, összezúzzák őket hamarább molynál.
20 Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
Reggeltől estig összetöretnek, észrevétlenül elvesznek örökre.
21 Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
Nemde megszakad bennök kötelük, meghalnak, de nem bölcsességben!
