< Job 4 >

1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Тогава теманецът Елифаз проговаряйки рече:
2 Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
Ако започнем да ти говорим, ще ти дотегне ли? Но кой може се въздържа да не говори?
3 Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Ето, ти си научил мнозина, И немощни ръце си укрепил.
4 Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
Твоите думи са заякчили колебаещия, И отслабнали колене си укрепил.
5 Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
А сега това дойде на тебе, и ти е дотегнало; Допира те, и смутил си се.
6 Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
В страха ти от Бога не е ли твоето упование, И в правотата на пътищата ти твоята надежда?
7 Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Спомни си, моля, кой някога е погивал невинен, Или где са били изтребени праведните.
8 Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
До колко съм аз видял, ония, които орат беззаконие, И сеят нечестие, това и жънат.
9 Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
Изтребват се от дишането на Бога, И от духането на ноздрите Му погиват.
10 De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Ревът на лъва и гласът на свирепия лъв замират, И зъбите на младите лъвове се изкъртват.
11 De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
Лъвът загива от нямане лов, И малките на лъвицата се разпръсват.
12 Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
Тайно достига до мене едно нещо, И ухото ми долови един шепот от него:
13 Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
Всред мислите от нощните видения, Когато дълбок сън напада човеците,
14 Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
Ужас ме обзе, и трепет, И разтърси всичките ми кости;
15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
Тогава дух премина пред мене; Космите на тялото ми настръхнаха;
16 Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Той застана, но не можах да позная образа му; Призрак се яви пред очите ми; В тишина чух тоя глас:
17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
Ще бъде ли смъртен човек праведен пред Бога? Ще бъде ли човека чист пред Създателя си?
18 Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
Ето, Той не се доверява на слугите Си, И на ангелите Си намира недостатък,
19 Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
Колко повече в ония, които живеят в къщи от кал. Чиято основа е в пръстта, И които се смазват като че ли са молци!
20 Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
Между заранта и вечерта се събират, Без да усети някой загубват се за винаги.
21 Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
Величието, което е в тях, не се ли премахва? Умират и то без мъдрост.

< Job 4 >