Job 39

1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?

“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?

2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?

3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?

Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.

4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.

Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.

5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?

6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.

Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.

7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.

Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.

8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.

Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.

9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?

“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?

10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?

11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?

Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?

12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?

Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?

13 Zijn van u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?

“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.

14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.

Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,

15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?

Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.

16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.

Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.

17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.

Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.

18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.

Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.

19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?

“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?

20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.

Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?

21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.

Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.

22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.

Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.

23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.

Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.

24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.

Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.

25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.

Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.

26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?

“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?

27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?

Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?

28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.

Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.

29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.

Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.

30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.

Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”